YVONNE KEULS VALT OPNIEUW PEDO-RECHTERS AAN

TWINTIG JAAR NA HET UITKOMEN VAN DE BEROEMDE PEDO RECHTER-ROMAN VAN YVONNE KEULS KOMT ER EEN ‘NIEUWE VERSIE’ * WAT ZOU DE DOOR DE STAAT AANGESTUURDE BEROEPS-DESINFORMANT THOMAS ROSS HIERVAN VINDEN? * WORDT DE BEJAARDE YVONNE NU OPNIEUW GEDEMONISEERD EN GETERRORISEERD? WORDEN NU OPNIEUW DE RUITEN VAN HAAR WONING INGEGOOID?

Hier volgt een passage uit een interview met de schrijfster Yvonne Keuls dat in Trouw is verschenen:

IX. Gij zult geen valse getuigenissen spreken tegen uw naaste

Ik probeer altijd de waarheid te spreken. Soms heeft dat kritiek tot gevolg. Toen ik in 1985 een boek schreef over een kinderrechter die pedofiele contacten met jeugdige delinquenten onderhield (Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel, AV) kreeg ik iedereen over mij heen. Een kinderrechter aanklagen, dat mocht niet in Nederland. Althans: toen niet. Mijn betrokkenheid was, tot dat moment, nog nooit door iemand in twijfel getrokken en nu moest ik ineens in de NRC lezen dat ik mijn boek, volgens de toenmalige procureur generaal van de Hoge Raad, meester Berger,’voor het gewin’ zou hebben geschreven. Drie, vier jaar lang was ik bezig geweest de onderste steen boven te halen, ik heb mijn hele leven op de schop gegooid, me kwetsbaar opgesteld, het lef gehad om een kinderrechter aan te klagen: deze man heeft negen pupillen gepakt en nu pakken we hem! En dat zou ik allemaal hebben gedaan om mijn eigen kas te spekken? Het meest tragische was natuurlijk dat mijn zaak werd geseponeerd. Ik had de rechter, samen met een van mijn pupillen, aangeklaagd, maar ze hadden het allemaal zelf moeten doen. Daarna heb ik Annie Berber pas geschreven. Ik heb mij die kritiek heel erg aangetrokken. Ineens kleefde er “een zaak”aan mijn naam. Ik heb geprobeerd collega-schrijvers zo ver te krijgen dat ze mij openlijk zouden steunen; dat zij zich ook over dit maatschappelijk disfunctioneren zouden uitspreken, maar niemand gaf thuis. Ik zal geen namen noemen, maar je kunt van mij aannemen dat het grote namen waren in de Nederlandse literatuur. Mensen die ik tot mijn vrienden rekende. Goed, dat waren ze dus niet.

Die kinderrechter moest uiteindelijk wel vertrekken, maar zonder verdere consequenties. Toen er twee jaar later weer een rechter in opspraak was – meneer Van der Ven uit Nijmegen – hebben alle jongens, elf in totaal, een aanklacht ingediend. Dit keer konden ze er niet onderuit. Van der Ven werd berecht, maar hij heeft zijn straf nooit uitgezeten. Hij is naar Portugal gevlucht en ze hebben hem zomaar laten gaan. Voor de jongens betekende die veroordeling echter een keerpunt in hun leven: ze werden eindelijk serieus genomen. Ze zijn gehoord. Daar is het mij altijd om te doen geweest.