Wie is Ronald Eissens?

PORTRET VAN ‘ONZE’ INTERNET-POLITIEAGENT

‘Wij krijgen regelmatig rare briefjes van mensen die zich onderzoeker of journalist noemen. Wij hebben daar een speciaal postvakje voor, genaamd “oh really”. (.) Nee, wij hebben geen zwarte lijst van journalisten, maar als wij die zouden hebben stond u er bij deze op.’
Zo reageert Ronald Eissens (1963), directeur van het Meldpunt Discriminatie
Internet, op onze vragen. Haantje de voorste om iemand af te blaffen die kritische vragen durft te stellen. Maar achter het toetsenbord is hij een held, al waakt er wel continu een camera boven de buitendeur van zijn woon-werkpand. En mocht het alsnog uit de hand lopen, staat de politie altijd voor hem klaar, iets wat moeilijk gezegd kan worden van al die mensen die hij nu al acht jaar te kust en keur beschuldigt van discriminatie op internet.
Zijn collega-activisten noemen hem Oom Ronald. In hun gezelschap blaakt hij van zelfvertrouwen. Een oud-medewerkster van een discriminatiemeldpunt: ‘Hij
brult altijd van het lachen. Om zijn eigen flauwe grapjes. En hij beschikt over een woordenstroom die niet valt in te dammen.’ Wie is Ronald Eissens?

Eissens, een gesjeesde student biochemie, komt voor het eerst in het nieuws
als partijvoorzitter en interim-manager van Groen Amsterdam, de milieupartij
van ex-Provo Roel van Duijn. In juni 1992 is Eissens mede-ondertekenaar van
een royementsbrief aan een raadslid die in zijn ogen niet ‘radicaal’ genoeg
is. Tot 1993 is ook zijn partner Suzette Bronkhorst lid van De Groenen.
Na de aanslagen op asielzoekers in Duitsland organiseert het stel in 1992
een ‘Nooit-meer’-demonstratie. Dit was de eerste activiteit van hun stichting
Magenta. Deze antiracistische organisatie wordt gesponsord door
internetprovider VuurWerk waar Eissens later als verkoper gaat werken. Een
andere sponsor is de gemeente Amsterdam.
In de week voorafgaand aan de gemeenteraadsverkiezingen in 1994 betaalt
Magenta een ‘reclametram’ in Amsterdam met waarschuwingen tegen de CD en CP’86. Aan boord van die tram liggen de (gesubsidieerde) kranten van de Anti-Fascistische Aktie (AFA). Daarin wordt een met De Groenen concurrerende milieupartij in verband gebracht met de CD. Naderhand geeft Bronkhorst toe: ‘De enige zin uit dat stukje die niet hard te maken is – we beschuldigden iemand ervan lid van het CD-kringbestuur te zijn geweest – hebben wij later met zwarte viltstift verwijderd.’ Deslaniettemin behaalt de CD vier zetels. Tijdens de installatie houdt Magenta een protestactie voor het stadhuis dat hermetisch is afgesloten met containers. Er zijn 150 ME’ers op de been om de raadsleden te beschermen tegen de demonstranten.
Eissens’ banden met de AFA gaan dus ver terug. Toch beweerde hij nog in mei
2004 dat hij niet weet dat de AFA ‘andersdenkenden intimideert en
molesteert’. Aldus een e-mail van Eissens aan de LPF-jongeren.
In 1995 doet Magenta aangifte over honderden vermeend discriminerende
uitingen op internet. De aangifte wordt landelijk nieuws en justitie belooft
deze ernstige zaak snel aan te pakken.
Teleurgesteld door de langzame afhandeling bindt Magenta de kat de bel aan.
Dat gebeurt op 21 maart 1997 in De Balie in Amsterdam. Minister Dijkstal van Binnenlandse Zaken gaat bij een PC staan met daarop de speciale openingspagina van het Meldpunt Discriminatie Internet en drukt op een muisknop. Het beeld verspringt en hoskuspokuspilatuspas: het MDI is geboren als waakhond tegen alles van fout is en niet deugt op (het Nederlandse deel) van internet.
De organisatie wordt ondersteund door de Centrale Recherche Informatiedienst en krijgt direct subsidie van Justitie. In die periode valt deze dienst onder de verantwoordelijkheid van Harry Borghouts (GroenLinks), de hoogste ambtenaar op justitie. Maar desgevraagd laat Borghouts (Commissaris van de Koningin in Noord-Holland) thans weten: ‘Ik heb geen weet van de oprichting van het MDI.’
Verder is de volgende uitspraak van Eissens opmerkelijk: ‘Overigens ben ik
directeur van de stichting Magenta, Meldpunt Discriminatie Internet. Dat is
een enkele organisatie.’ Kennelijk was de hele ‘oprichting’ van het MDI
niet meer dan een reclamestunt voor Magenta.
Vanaf het begin weet het MDI de internetgemeenschap enorm te ergeren met
zijn ‘eigenrichting’. Eissens beweert zelfs dat ‘het helemaal niet zo
ingewikkeld’ is om te beslissen welke moppen strafbaar zijn en welke
niet. (.) Gelukkig kan (.) iedereen bij twijfel altijd bij ons aankloppen.’
Ook onder linkse activisten roept Eissens weerstand op, want zelfs in frases
als ‘zij die de zionistische staat ondersteunen’ en ‘die kapitalisten die
werken in het belang van de VS en Isra?l’ bespeurt de joodse activist
antisemitisme. Rechtse sites noemen Eissens de internet-Gestapo.
De enige groepering die hem nog steeds totaal steunt is het Centrum
Informatie en Documentatie Isra?l (CIDI). In de woorden van directeur
Naftaniel: ‘Met Ronald Eissens onderhoudt CIDI goede contacten.’ Zo goed dat
Naftaniel een criticus van Eissens in mei 2003 een boze e-mail stuurde.
Magenta is immers ‘een organisatie, die zijn werk voortreffelijk verricht’
aldus Naftaniel.