We worden bestolen, bestolen, bestolen (5)
OPTREDEN SPIGTHOFF IN CRISIS-LANGEREIS UNIEK
Door Micha Kat
Het is de grootste nachtmerrie van elk advocatenkantoor: een partner die het vertrouwen in de geode naam van het kantoor bezoedelt. Maar af en toe komt het voor. Er is geen onderwerp denkbaar waarop een groter taboe heerst dan dit. Juist daarom is het resolute optreden van Spigthoff zo bijzonder: nog niet eerder in de geschiedenis van de Nederlandse advocatuur nam een kantoor in openheid afscheid van een in diskrediet geraakte partner. Spigthoff deed dat daarbij op een wijze die recht deed aan de ernst van de situatie, maar Langereis ook zoveel mogelijk in zijn waarde liet. Nu zijn er in het geval-Langereis wel enkele bijzondere omstandigheden aan de orde, zoals het feit dat zijn overtredingen plaatsvonden in de hoedanigheid van commissaris van een beursgenoteerde onderneming. Hierdoor is het onmogelijk zaken onder de pet te houden. Ook het feit dat het OM onderzoek doet naar Langereis en dat zijn overtredingen nu juist een van de kerncompetenties van het kantoor raakten (effectenrecht) zullen omstandigheden zijn geweest die zijn aanblijven als parter onmogelijk maakten. Het zijn bovendien zaken die in eerdere gevallen van partners van grote kantoren die vertrokken als gevolg van ‘foute’ handelingen niet aan de orde waren. Wat waren die eerdere gevallen en hoe reageerden die kantoren toen?
Remco de Ranitz: Deze partner IE moest begin jaren 90 vertrekken bij De Brauw Blackstone Westbroek nadat hij clienten geld op zijn prive-rekening had laten overmaken. Hij vond vervolgens onderdak bij octrooibureau Arnold & Siedsma maar ook daar moest hij vertekken. Thans heeft hij een eigen kantoor, De Ranitz Advocatuur. Over zijn vertek bij De Brauw schreef De Telegraaf destijds. Noch De Brauw, noch Arnold & Siedsma hebben ooit iets over de kwesties kwijt gewild. Het octrooibureau wilde zelfs niet bevestigen dat De Rantiz bij hen heeft gewerkt dan wel zou zijn vertrokken.
Niek Wilke: Deze oud-bestuurder en partner Insolventierecht van Derks Star Busmann declareerde als curator van beleggingsfonds Befra voor tonnen teveel en voerde ondermeer zijn eigen secretaresse tegen de regels op als betaald ‘medewerker’. Opnieuw was het De Telegraaf die de zaak in 2002 naar buiten bracht. Toen de Utrechtse deken ambtshalve een tuchtzaak tegen Wilke opstartte moest hij zijn kantoor verlaten. Op het moment van de berisping was hij geen lid meer van de maatschap. Tegen Wilke is ook strafrechterlijk aangifte gedaan, maar die is niet in behandeling genomen. Het kantoor heeft nimmer een verklaring afgegeven of journalisten te woord willen staan. Voor zover bekend heeft Wilke de advocatuur verlaten.
Till Kolle: Moest als managing partner van Kennedy van der Laan het kantoor eind 2003 op stel en sprong verlaten na grootschalige financiele malversaties die zelfs leidden tot een beslaglegging door het kantoor op zijn woonhuis. De zaak kwam in de openbaarheid door een artikel in Quote. Begon een nieuw kantoor in Amsterdam-Zuid. Ondanks grote druk vanuit diverse media heeft het kantoor nooit iets willen loslaten over de aard van de malversaties noch ook een offciele reden gegeven voor het vertrek.
Mariette Lafarre: Deze liefhebber van paardenpolo moest de afgelopen jaren achtereenvolgens AKD Prinsen en Greenberg Traurig (waar ze in maart 2003 begon) als partner Onroerend Goed verlaten na onregelmatigheden in haar financiele handel en wandel. Geen van beide kantoren heeft ooit willen ingaan op vragen rond haar vertek. Het is niet bekend of Lafarre thans in de advocatuur actief is.
De vraag is natuurlijk: hoe zit dat in de accountancy? Zijn er ook bij de big four partners geweest die de firma moesten verlaten na ‘foute handelingen?’ Het enige enigszins gedocumenteerde geval speelde eind 2003 en betrof een partner van PWC die prive 3 miljoen Euro zou ontvangen van AM, het vroegere Amstelland MDC, in ruil voor het ‘omlaag drukken’ van de waarde van een bedrijf dat AM wilde overnemen in de due diligence. De betrokken accountant en de bestuursvoorzitter van AM hadden een mondeling accoord over deze criminele deal, maar Cor Boonstra, president-commissaris, stak er een stokje voor. De commissarissen kwamen achter dit opzetje omdat het ‘omkoop-bedrag’ van 3 miljoen Euro in de balans van 2002 gereserveerd was. PWC liet weten dat de betrokken accountant is ontslagen, maar die claim is niet verifieerbaar, want zijn naam is nooit bekend geworden.
