Verdwijnende justitie-dossiers: het echte werk!
Al geruime tijd luidt deze website de noodklok over alle ‘verloren’ en ‘gestolen’ dossiers bij Justitie. Enige weken geleden maakten we zelfs een overzicht van de reeks gevallen (voor zover die zijn na te gaan) en concludeerden dat hier sprake zou kunnen zijn van chantage. Als er bij Justitie dossiers ‘verdwijnen’ en dat ook nog eens uitgebreid in de publiciteit komt, is er alle aanleiding voor alarmfase 10. De reden hiervoor is dat Justitie alleen stukken laat ‘verdwijnen’ via ‘verlies’ of ‘diefstal’Â als dat in het eigen belang is. In het geval van de Nederlandse gevallen uit het overzicht zou het belang dus zijn: buigen voor de chantage omdat de gevolgen anders nog erger zouden zijn, zoals openbaarmaking van seksueel comprommitterende informatie. In Belgie is recent een geval van ‘Justitiele verdwijning’ van cruciaal materaal opnieuw in het nieuws gekomen waar het ‘eigenbelang’ van Justitie nog veel duidelijker aan het licht treedt dan in de Nederlandse gevallen.
Deze inzending kregen wij van de Werkgroep Morkhoven die de strijd heeft aangebonden tegen kindermisbruik:
Ik schreef nu al langer dan een maand geleden per aangetekende brief (met rode antwoordkaart) naar de Belgische Koning en de Belgische minister van Justitie.
De antwoordkaarten ontving ik afgestempeld terug maar ik wacht nog altijd op de antwoorden.
In mijn brieven had ik het ondermeer over de cd-roms met kinderporno uit de kinderpornozaak Zandvoort die de Werkgroep Morkhoven in 1998 naar de Koning stuurde.
Het Koningshuis liet destijds weten dat ze dit materiaal, via senator Tony Van Parys die toen minister van justitie was, voor onderzoek aan de Antwerpse procureur-generaal Christine Dekkers liet overmaken.
Enkele maanden geleden stelde Marcel Vervloesem van de Werkgroep Morkhoven vast dat er talrijke documenten en ontlastende bewijsstukken uit zijn strafdossier waren verdwenen. Ook de cd-roms van de Koning bleken op het hof van beroep van Antwerpen verdwenen te zijn.
De Hoge Raad voor de Justitie die alleen zaken kan vasttellen en die voor de rest geen enkele bevoegdheid heeft gekregen, bevestigde de verdwijning van al die stukken.
Zelfs de Antwerpse openbare aanklager Marc Tack die wilde dat Marcel Vervloesem zwaar veroordeeld werd en die de kinderpornozaak Zandvoort ‘enkel een zeepbel’ noemde, was verplicht de verdwijning van de cd-roms Zandvoort van de Koning toe te geven.
Men zou van de Koning of van het Koninklijk Hof verwachten dat ze, zoals iedere weldenkende burger in haar plaats zou doen, tenminste bij de minister van justitie zou informeren waar die cd-roms gebleven zijn. Daarvoor hoeft men de grondwettelijke ’scheiding der machten’ waarmee in de praktijk maar weinig rekening gehouden wordt, zelfs niet eens te schenden.
Maar niets daarvan. Ook Jacques van Ypersele, kabinetschef van de Koning, die ik nog eens apart schreef, liet mij niets weten.
De Belgische minister van Justitie van zijn kant, vindt de diefstallen van dossierstukken en onderzoeksmateriaal op de gerechtshoven een normale zaak.
Hij werd ook al door andere ministers en een aantal parlementsleden over deze zaak geïnformeerd maar reageerde dus niet.
Men zou haast gaan geloven dat het Koninklijk Hof en de minister van Justitie deze zaak waarin -volgens een rapport van de federale politie- toch meer dan 88.000 kinderen betrokken zijn, wil toedekken.
Lees ondermeer hier meer over deze ‘verdwijning’ die natuurlijk geen verdwijning is maar bewuste en opzettelijke frustratie van waarheidsvinding zoals we overal ter wereld al decennia lang zien in kinderporno-zaken waar mogelijk hoogwaardigheidsbekleders bij zijn betrokken.
