Vanuit Vientiane, Laos over Nederland

Bivakkeer in een riante villa van een vriendin in een buitenwijk van Vientiane, de hoofdstad van Laos. Een erg relaxte stad vol met Boeddhistische tempels alhoewel je ook hier al voelt en ziet dat er de komende jaren sprake zal zijn van een explosieve groei. Recent opende hier een vestiging van Deloitte, in Laos, dan weet je wel hoe laat het is… De stad is ’s avonds echt stampvol met expats (werken bijna allemaal voor ontwikkelingsorganisaties) en toeristen. Ik zit een beetje te werken, ga af en toe de stad in om wat bier te kopen en te gaan zwemmen in een sportschool (ja, met loopbanden en al, al zijn die wel levensgevaarlijk, zo waarschuwde mij een Engels meisje, ze kunnen opeens gaan shaken en stoppen) of in de zwembaden van een van de grote luxe hotels van de stad. Weinig gezien, een park vol met enorme beelden van het leven van Boeddha, dat wel, en een snippertje nightlife dat hier een verademing schijnt te zijn in vergelijking met het hoerige Thailand. Vientiane is nog rustig en beschaafd, je kunt er ’s ochtends dankzij de Franse invloeden die er nog altijd zijn zelfs vers stokbrood kopen en ook anderzins is het eten er verukkelijk, zoiets als de Thaise keuken maar dan nog verassender wegens ondermeer die Franse invloeden die je in Thailand dus helemaal niet hebt. Maar ik wilde het over iets anders hebben, politiek natuurlijk. Het schijnt er hier, zo hoor ik van insiders, behoorlijk totalitair aan toe te gaan. “Laos is thans misschien wel het enige land in de wereld dat nog echt conservatief communistisch is” vertrouwde een Duitse auteur van een Laos-Reisebuch me toe in een nieuwe bar van een Amerikaan en zijn Laotiaanse vrouw.

Een lokaal zeer bekende Amerikaan, een pionier op het gebied van het ecotoerisme in Laos, een enorme groeimarkt, heeft het land recent moeten verlaten nadat zijn Laotiaanse partner was opgepakt en spoorloos verdween. Het verhaal gaat dat deze heren zich verzetten tegen de ecologische destructie die het gevolg is van de rubberplantages die de Chinezen in het noorden van Laos willen vestigen. Overal in het oerwoud zijn ook nog ‘heropvoedingskampen’ in Mao-stijl waar ondermeer veel Hmong-mensen verkommeren. Voor het fascinerende verhaal van dit volk en hun rol in de moderne geschiedenis van Laos deze link. “Maar de bevolking van Laos lijkt wel totaal apatisch. Politiek doet ze weinig tot niets en ze reageren nergens op” aldus de Duitse. Het deed me sterk denken aan Nederland en met name aan dit stuk dat ik las op hetvrijevolk. Dat hele gedoe over die Europese grondwet die via de achterdeur en gebroken verkiezingsbeloftes zonder blikken of blozen wordt binnengefietst, het zal de Nederlander jeuken. Geen protesten op het Binnenhof, geen brandende autobanden in de tuinen van het Catshuis (ik zeg maar wat) terwijl dat toch echt zou moeten gezien de grofheid van het kiezersbedrog en het op ongekend arrogante wijze negeren van de volkswil… Dat gebrek aan protest zou de machtselite eigenlijk net zoveel zorgen moeten baren als de protesten zelf als die er zouden komen. Want nu zegt de Nederlander in feite: het interesseert me allemaal geen flikker, ga jullie goddelijke gang, wij begrijpen er toch niets van. Dat kan nooit de bedoeling zijn van de representatieve democratie, maar ja, die is dan ook al lang overleden. Op 6 mei 2002, om precies te zijn.