Tweede pedo-rechter in Den Haag?

Veroordeling van ‘Vieze Fokke’ blijft in stand * Cornelis Stolk wordt zelfs na zijn dood nog beschermd * Yvonne Keuls, kom er maar in! * Reeds twee veroordeelde pedo-rechters: Vieze Fokke en Van der Ven

Naast de door Peter R. de Vries ‘ontdekte’ mogelijke Haagse pedo-rechter Cornelis Stolk -we moeten nog een slag om de arm houden want het staat nog niet voor honderd procent vast wat Stolk precies te zoeken had in Koos H.’s ‘martelhuis’- liep er naar alle waarschijnlijkheid begin jaren 80 nog een pedo-rechter rond op de Haagse rechtbank: ene Rueb. Deze Rueb zou de kinderrechter zijn die door schrijfster Yvonne Keuls is ‘geportretteerd’ in haar boek Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel en die moest vertrekken nadat hij negen aan zijn zorg toevertrouwde kwetsbare kinderen had misbruikt. Zijn hiermee de contouren geschetst van een Haags juridisch pedo-netwerk? Deze posting treffen we aan op de site van Jacky Hagemann:

Ik heb ook nog een (wel oud) voorbeeld van een pedo bij justitie. In mijn jeugdjaren stond ik onder toezicht van de kinderrechter dhr. Rueb. Dit bleek een pedo tezijn. Hij werd in compromiterende houding met een van zijn pupillen op zijn kantoor in het paleis van justitie in Den Haag aangetroffen. Hier kwam ik ook bijna maandelijks. In een van de boeken van Yvonne Keuls staat er ook wat over geschreven, meende de moeder van David S.. Bij mij heeft hij gelukkig nooit wat gedaan was schijnbaar zijn typje niet:)) De man is nooit veroordeeld alleen uit zijn functie ontheven.

Yvonne Keuls vertelt schokkende dingen over kindermisbruik binnen Justitie en vooral ook over de ontluisterende gevolgen die het schrijven van het omstreden boek voor haar persoonlijk had:

Op haar eigen website:
Verguisd door justitie en literair Nederland
‘Wat mij diep heeft geraakt was de reactie op Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel (1985). In dat boek klaag ik een kinderrechter aan die – voor geld en in ruil voor kwijtschelding van straf – verslaafde jongens had misbruikt. Het was voorpaginanieuws op de NRC van 4 september. Ik werd verguisd omdat ik als klokkenluider een kinderrechter heb aangeklaagd. Dat het intussen wel ging om iemand die de hoogste vorm van machtsmisbruik jegens kinderen had begaan, deed kennelijk niet ter zake. NRC publiceerde een interview met de procureur-generaal van de Hoge Raad die woedend was dat ik het lef had om die aimabele kinderrechter aan te klagen. Mijn kant van het verhaal kwam in de krant niet aan bod. Het was de strijd van een eenling tegen het onschendbare justitiële apparaat. Ik ben verguisd door justitie, maar ook in de kou gezet door literair Nederland. De schrijvers die ik om steun vroeg gaven niet thuis. Ik heb daar een enorme klap van gehad. Wel een jaar lang ben ik uit de roulatie geweest. Tien jaar na dato, in 1995, werd ik gerehabiliteerd door Minister van Justitie Winnie Sorgdrager. Ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van het Algemeen Dagblad mochten prominente Nederlanders een pagina vullen met een interview met iemand naar eigen keuze. Sorgdrager nodigde mij daarvoor uit, omdat ze er spijt van had dat ze me tien jaar eerder niet had gesteund. In die tijd was ze als Procureur Generaal met haar eigen carrière bezig geweest en was het belangrijk voor haar de PG bij de Hoge Raad te vriend te houden. Maar in haar hart had ze mij willen steunen, en achteraf voelde ze het als een vorm van verraad dat ze dat niet had gedaan. Ze vroeg me: ‘Weet je waarom jij toen zo verguisd bent door justitie? Omdat je een vrouw bent. Het was bij justitie een wereld van mannen onder elkaar, die niet op hun vingers getikt wilden worden door een vrouw.’ Haar steun heeft me goed gedaan, al was het tien jaar na dato. Maar ook in de periode van die rel zelf kreeg ik steun uit onverwachte hoek. Pieter Herman Bakker Schut (ook advocaat voor de RAF) bood aan mij te verdedigen als dat nodig mocht zijn. Huib Drion (de rechtsgeleerde, bekend geworden door de Drion-pil) besteedde in 1986 zijn Huizingalezing aan de kwestie. Hij heeft me ook persoonlijk geholpen om er weer bovenop te komen. Hij vroeg me: ‘Wie is dat kind in jou dat ten grondslag ligt aan de strijdster tegen sociaal onrecht?’ Zo zette hij mij op het spoor van zelfonderzoek.’

In Trouw:
Gij zult geen valse getuigenissen spreken tegen uw naaste
„Ik probeer altijd de waarheid te spreken. Soms heeft dat kritiek tot gevolg. Toen ik in 1985 een boek schreef over een kinderrechter die pedofiele contacten met jeugdige delinquenten onderhield (‘Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel’, AV) kreeg ik iedereen over mij heen. Een kinderrechter aanklagen, dat mocht niet in Nederland. Althans: toen niet. Mijn betrokkenheid was, tot dat moment, nog nooit door iemand in twijfel getrokken en nu moest ik ineens in de NRC lezen dat ik mijn boek, volgens de toenmalige procureur generaal van de Hoge Raad, meester Berger, ’voor het gewin’ zou hebben geschreven. Drie, vier jaar lang was ik bezig geweest de onderste steen boven te halen, ik heb mijn hele leven op de schop gegooid, me kwetsbaar opgesteld, het lef gehad om een kinderrechter aan te klagen: deze man heeft negen pupillen gepakt en nu pakken we hem! En dat zou ik allemaal hebben gedaan om mijn eigen kas te spekken? Het meest tragische was natuurlijk dat mijn zaak werd geseponeerd. Ik had de rechter, samen met één van mijn pupillen, aangeklaagd, maar ze hadden het allemaal zélf moeten doen. Daarna heb ik ’Annie Berber’ pas geschreven.

Ik heb mij die kritiek heel erg aangetrokken. Ineens kleefde er ’een zaak’ aan mijn naam. Ik heb geprobeerd collega-schrijvers zo ver te krijgen dat ze mij openlijk zouden steunen; dat zij zich óók over dit maatschappelijk disfunctioneren zouden uitspreken, maar niemand gaf thuis. Ik zal geen namen noemen, maar je kunt van mij aannemen dat het grote namen waren in de Nederlandse literatuur. Mensen die ik tot mijn vrienden rekende. Goed, dat waren ze dus niet.

Die kinderrechter moest uiteindelijk wel vertrekken, maar zonder verdere consequenties. Toen er twee jaar later weer een rechter in opspraak was – meneer Van der Ven uit Nijmegen – hebben alle jongens, elf in totaal, een aanklacht ingediend. Dit keer konden ze er niet onderuit. Van der Ven werd berecht, maar hij heeft zijn straf nooit uitgezeten. Hij is naar Portugal gevlucht en ze hebben hem zomaar laten gaan. Voor de jongens betekende die veroordeling echter een keerpunt in hun leven: ze werden eindelijk serieus genomen. Ze zijn gehoord. Daar is het mij altijd om te doen geweest.”

Kindermisbruik binnen Justitie onder leiding van de criminele pedofiel Joris Demmink is net zo’n groot schandaal als kindermisbruik binnen de Katholieke kerk. Temeer daar er sprake is van klassenjustitie in de meest extreme en weerzinwekkende vorm: de magistraten krijgen een volledige carte blanche van het systeem om hun perverse lusten te botvieren op de meest kwetsbaren in onze samenleving die ze vanuit hun functie en vanuit de wet -waarbij ze ook nog eens worden betaald uit publieke middelen!- juist zouden moeten beschermen!

Goed, als het er niets meer toe doet en de pedofiele magistraat in kwestie zijn maatschappelijke schapen reeds lang op het droge heeft en aan een nieuwe -uiteraard met belastinggeld betaalde- baan is geholpen, dan is het systeem nog wel bereid een pro forma tikje uit te delen dat de klassenjustitie alleen nog maar verder bevestigd zoals in het geval van ‘Vieze Fokke’ Fernhout [backgrounds] wiens veroordeling in hoger beroep -zonder strafoplegging uiteraard- door de Hoge Raad in stand is gehouden. Hiermee is Vieze Fokke thans de enige ‘officiele’ pedo-rechter in ons land. De door Keuls genoemde Van der Ven is na zijn veroordeling immers het land uit gesmokkeld waarbij hij -zo heeft Keuls mij ooit toevertrouwd- is geholpen door Ien Dales, destijds burgemeester van Nijmegen. Gefeliciteerd, Vieze Fokke! Dat je samen met pedo-vriend Peter van Koppen nog maar vele vieze boekjes mag schrijven over de kutjes van kleine meisjes!

Opmerkelijk is de stilte in de media over Cornelis Stolk en zijn banden met ’s lands meest prominente zedecrimineel Koos H. Rechter Stolk wordt amper genoemd alle aandacht gaat uit naar de vraag of Koos al dan niet porno mag kijken als TBS’er. We ijn benieuwd waarmee De Vries aanstaande zondag gaat komen, als zijn uitzending althans de juridische toets van kritiek kan doorstaan.

Post scriptum: Van der Ven en de Deventer moordzaak

Er is een theorie dat de waarschijnlijke moordenaar van de weduwe Wittenberg, ‘klusjesman’ Michael de J., van hogerhand is beschermd onmdat hij kennis heeft van de justitiele pedo-netwerken waardoor hij ook  zelf als kind is misbruikt. Ernst Louwes zou dus zijn ‘opgeofferd’ met als enig doel het beschermen van de pedo-netwerken binnen justitie. Genoemde rechter Van der Ven zou hierbij een rol gespeeld kunnen hebben: qua tijd en qua locatie (regio Arnhem/Nijmegen) zou dat kunnen kloppen. Ook de zaak Lucia de B. wordt wel gekoppeld aan de pedo-netwerken binnen justitie: het ziekenhuis waar Lucia werkte zou fungeren als ‘oplapcentrum’ voor kinderen die door met name Haagse pedo-rechters zo zwaar zijn misbruikt, dat ze moeten worden geopereerd. Lucia zou hierover naar buiten hebben willen treden en moest dus -net als Ernst Louwes- worden kapotgemaakt. Wat hier ook van zij: er moet een grote, achterliggende verklaring zijn voor de onbegrijpelijke en absurde rechtsgangen van Ernst L. en Lucia de B. Vast staat dat het in deze gevallen niet gaat om ‘gewone’ strafzaken waarbij een verdachte volgens de regelen der kunst wordt vervolgd, maar om set-up’s van het zuiverste soort. To be continued!