Servie, Polen, Noord-Korea

OP DE RAND VAN DE DERDE WERELDOORLOG: KLASSIEKE OPBOUW

door Micha Kat
Zelfs hier in Kazachstan kwam het bulderende nieuws door dat Jan Peter Balkenende heeft gezegd dat de intellectuelen in Nederland zijn ingekakt. Hier in Kazachstan zijn ze helemaal niet ingekakt, integendeel! je struikelt over de intellectuelen. Nee, natuurlijk heeft JP gelijk. Alles in Nederland is niet alleen ingekakt, maar op sterven na dood. Nederland is een rottend lijk waar opportunistsiche en hysterische politieke partijen de laatste stukken vlees vanaf proberen te scheuren om die ten eigen bate aan te wenden ten koste van de bevolking. Een van de punten -en daar wil ik het eigenlijk over hebben- waar ik intellectueel debat met name mis is de strijd tegen het terrorisme en de oorlogen in Irak en Afghanistan. Hoe smerig en achterbaks van JP eigenlijk, bedenk ik me nu: hij heeft altijd geweigerd openheid te geven over de besluitvorming van zijn kabinet om mee te doen in Irak (ondanks forse druk vanuit het parlement) maar gaat nu wel lopen janken dat hij intellectueel debat mist. Hoe kan er intellectueel debat plaatsvinden als de feiten niet bekend zijn? De conclusie moet luiden dat JP zelve bij uistek een manifestatie is van de teloorgang van ons land: laf, talentloos, grenzeloos hypocriet (‘normen en waarden’) en -het allerbelangrijkse- zonder enige humor of zelfreflectie. Maar waar we het over zouden hebben: de crisis in de wereld, de oorlogen, de opmaat naar de Derde Wereldoorlog. Op intellectuele wijze, wel te verstaan.

Eerst maar de conclusie: een Derde Wereldoorlog is niet meer te voorkomen. De onderbouwing voor deze stelling zoek ik in iets bij uitstek intellectueels: de historische parallellie. ‘Ken uw geschiedenis’, was dat niet decennialang de mantra waarmee politici ons om de oren sloegen? Nu doen ze dat niet meer omdat de conclusies van zelfs maar een oppervlakkige historische analyse zo ondubbelzinnig zijn, dat ze het niet meer durven.

Primo: casus belli is altijd perifeer. De geschiedenis leert dat als er een groot mondiaal conflict escaleert en de oorlogsdreiging wekelijks toeneemt (zoals thans het geval is tussen de Westerse wereld en de Islamitische wereld) de uiteindleijke casis belli altijd buiten de twee kampen ligt. Ga maar na: de Eerste Wereloorlog was in de kern een conflict dat werd opgezocht door Duitsland dat zich keerde tegen de ‘gevestigde grootmachten’, vooral Engeland en Frankrijk. Wat was de casus belli? De mogelijke afscheiding van Servie van Oostenrijk-Hongarije. Aan de Tweede Wereloorlog lag in de kern hetzelfde internationale conflict ten grondslag. Wat was de casus belli? Polen! Een land dat vrijwel geen enkele rol van betekenis speelde in de politieke krachtsverhoudingen van het interbellum! De woorden waarmee Adof Hitler de Tweede Wereldoorlog in september 1939 inluidde waren: Ab jetzt wird zurruckgeschossen!. Hij zei dat nadat hij zich eerst uitvoerig had beklaagd over Poolse beschietingen op Duits grondgebied. En nu dan de casus belli van de Derde Wereldoorlog. Terwijl het ware conflict tussen de VS/het Westen en de Islamitische wereld gaat en de inzet is: wie van deze beide partijen gaat de wereld beheersen? wordt Noord Korea een van de meest perifere landen op aarde opeens in de spotlights getrokken om als casus belli een historische rol op zich te gaan nemen. Psychologisch is dit verschijnsel goed verklaarbaar. Geen enkele wereldleider wil immers de geschiedenis in gaan als the ultimate war monger. Om dus toch een wereldoorlog te kunnen ontketenen, zoeken ze een ‘onverwachte’ aanleiding om zo voor de geschiedenis de indruk te wekken dat ze in de oorlog ‘werden meegesleept’ nadat ze er via deadlines, ‘diplomatie’ en ultimata ‘alles aan hebben gedaan’ deze oorlog juist te voorkomen.

Secundo: democratieen beginnen geen oorlog. Een van de meest fascinerende paradoxen is: hoe kan ik een democratie zover krijgen dat het (als agressor) ten oorlog wil trekken? Het antwoord is dat dat onmogelijk is. Het mooie van democratie is nu juist dat daar allerlei waarborgen in zitten om oorlog nu juist te voorkomen en geen parlement zal het licht op groen zetten om hun eigen zonen als kannonevlees op te voeren aan de vijand. Geen gekozen parlement zal ook zeggen: ja, we gaan het buurland aanvallen en leegplunderen en alle vrouwen meevoeren in slaverij! Dus er moeten andere (non-democratische middelen) worden aangewend, moet de democratie eerst om zeep worden geholpen voordat een echte oorlog kan worden begonnen. Bij de Eerste en Tweede Wereldoorlogen waren de agressoren dan ook geen democratieen. De agressor van de Derde Wereldoorlog is ook geen democratie!. Het bewijs hiervoor: de reeksen leugens die moesten worden gebruikt om de oorlog politiek ‘binnen te slepen’ en-misschien nog wel symbolischer- de gemanipuleerde verleizingsuitslag waarmee George W. Bush in 2000 aan de macht kwam.

Tertio: de analyse van de oorlogspropaganda. De historica Anne Morelli heeft in haar boek ‘Basisprincipes van de oorlogspropaganda, bruikbaar in tijden van koude, lauwe en effectieve oorlog’ de tien ‘geboden’ van de oorlogspropaganda gevonden die al dateren van de Eerste Wereldoorlog maar die in recente conflicten nog altijd gebruikt werden om de publieke opinie te winnen voor de ‘goede zaak’. Anne Morelli.over het boek: “Ik heb op een systematische manier de algemene principes willen beschrijven van de oorlogspropaganda. Na de Eerste Wereldoorlog vatte de Britse lord Ponsonby de oorlogspropaganda samen in tien geboden die de publieke opinie ingelepeld moesten worden. Die tien geboden zijn:

1. Wij willen geen oorlog, de oorlog wordt ons opgedrongen door de vijand
2. Alleen de vijand is verantwoordelijk voor deze oorlog
3. De leider van het vijandige kamp is een duivel
4. Wij verdedigen een nobele zaak
5. De vijand begaat wreedheden, terwijl wij slechts per ongeluk meer schade aanrichten dan nodig
6. De vijand gebruikt wapens die niet toegelaten zijn
7. De vijand lijdt meer verliezen dan wij
8. De intellectuelen en de kunstenaars steunen onze zaak wat bewijst dat ze juist is
9. Onze zaak is heilig
10. Wie onze propaganda in twijfel trekt, is een verrader.

Ik ben van hieruit vertrokken om aan te tonen dat deze principes niet specifiek zijn voor de Eerste Wereldoorlog maar ook later gebruikt werden en nog niet zo lang geleden in de oorlogen tegen Irak en Joegoslavie. Ik kies in mijn boek geen partij, ik zeg niet: die of die had gelijk. Ik duid alleen de mechanismen van de propaganda aan”.

Nu een beetje tevreden gesteld, Jan Peter Balkenende?