Neelie Kroes mega-chantabel
NEELIE KROES TIKKENDE TIJDBOM IN EUROPA
Het wekte wel enige bevreemding, de wijze waarop Neelie Kroes werd binnengehaald als ‘onze Europese hoofdprijs’. Geen woord van kritiek klonk op in onze media. En dat terwijl Neelie toch een verleden heeft dat haar nog veel parten kan gaan spelen in haar nieuwe Europese carriere. Want Neelie, die overal als ‘super-netwerker’ wordt omschreven maar nergens als ‘super-intrigante’, heeft enkele saillante en pijnlijke feiten op haar conto die haar hoogst chantabel maken mochten ze bekend worden bij een Fransman of Fin die haar wil vloeren omdat hij het niet eens is met haar Europese mededingingsbeleid…
Zou het een primeur zijn, een Eurocommissaris die kantoor houdt in een pand van een capo uit de vastgoedwereld waarvan bekend staat dat hij tal van banden onderhoudt met de onderwereld? Neelie deed het: ze beschikte over een luxe kantoor in het monumentale pand van haar feestende en hemelsrijke vriend Dirk-Jan Paarlberg (Merwede Groep) aan de Vecht. Du moment dat het OM Paarlberg arresteerde wegens zijn banden met de infameuze Willem Endstra (hij werd kort daarna weer vrijgelaten) wist Neelie niet hoe snel ze haar decadente optrekje moest ontruimen. Pikant is dat Paarlberg enige tijd een kantoor heeft gedeeld met Endstra (bron: Quote). Niet echt een vertrouwenwekkend beeld van haar activiteiten en kennissenkring dat onze nieuwe vrouw in Europa hier neerzet. Toch feliciteerden onze ‘kwaliteitskranten’ premier Balkenende er uitvoerig mee dat hij er ‘na intensief lobbyen’ in geslaagd is deze ‘zwaargewicht’ voor ons land naar Brussel af te vaardigen.
Wie na de bestijging door Neelie van haar Europese troon wel gillend wakker zal worden is officier van justitie Rolf de Groot. Hij zal ogenblikkelijk denken aan de wijze waarop Neelie het meest omvangrijke milieuonderzoek ooit in Nederland compleet om zeep hielp. Dat deed zij door de met haar bevriende broers Langenberg van TCR/TCA te tippen dat het OM een inval bij hen voorbereidde. Het cruciale gesprek van Neelie met Langenberg stond op een tape die De Groot in zijn bezit had, maar ‘van hogerhand’ werd hem opgedragen Neelie in deze zaak met rust te laten. TCR en TCA kregen van minister Neelie honderden miljoenen subsidie om installaties te bouwen om tankers te cleanen, maar ze dumpten het afvalwater linea recta in de havens. De Groot raakte zo gefrustreerd van deze affaire dat hij het Amsterdamse parket heeft verlaten. Hij ging ergens in de provincie vervolgen waar niets meer van hem is vernomen. Thans werkt hij bij de AFM, de Autoriterit Financiele Markten. Met zijn vertrek uit Amsterdam stortte de hele unit Milieucriminaliteit aldaar als een kaartenhuis in elkaar: geen enkele grote zaak werd meer voor de rechter gebracht. Allemaal dankzij Neelie. Leuke info ook voor haar collega in Europa die milieu in de portefeuille heeft. De Groot heeft over zijn hallucinerende ervaringen met Neelie wel eens gesproken met journalisten, maar dat leidde gek genoeg nooit tot publicaties.
We gaan vervolgens terug naar het begin van de jaren negentig. Neelie kreeg toen de opdracht een consortium samen te stellen van Nederlandse bedrijven die enkele high-tech kruisers konden leveren aan Dubai en Bahrein. Ze drong zich binnen in de onderhandelingen met de Arabieren en meldde hen dat een deel van de betalingen gestort diende te worden op een rekening van Caldic, het bedrijf van haar intimus Joop van Caldenborgh (jazeker, de eminente kunstverzamelaar) dat met de onderhavige deal niets van doen had. Toen de Arabieren met deze ‘Italiaanse eis’ van Neelie werden geconfronteerd bliezen ze het hele zaak subiet af waarmee het Nederlands bedrijfsleven voor honderden miljoenen schade leed. Dit alles tot immense frustratie van Rene Mollinger, medio jaren negentig onze ambassadeur in Teheran, maar daarvoor onze ‘wapenambassadeur’: de man die namens Buitenlandse Zaken defensieorders voor ons land moest binnenslepen. Hij had deze deal van zijn leven in de stijgers gezet middels jarenlange noeste arbeid. Mollinger heeft de rol van Neelie in deze zaak onthuld aan twee Nederlandse journalisten die hem kwamen opzoeken in Teheran. Hij vertelde hen ook dat hij zich middels een brief aan Wim Kok heeft beklaagd over het rampzalige optreden van Neelie in deze zaak. Als beloning werd hij door de ‘bloedraad’ van BuZa (het geheime clubje dat beslist over de loopbanen van onze mensen abroad) jarenlang weggeparkeerd als Derde Brievenopener in Beiroet. Want zo gaat dat met mensen die Neelie in de gehakte wielen rijden. Idem dito advocaat-generaal Feber van het Amsterdamse Gerechtshof die het zich meende te kunnen permitteren bij minister Korthals Altes van Justitie te gaan klagen over Neelie’s informatenrol in de genoemde TCA/TCR-zaken. Hij werd op de tv door Neel voor zwakzinnig uitgemaakt, werd het ressortsparket uitgepest en belandde inderdaad daadwerkelijjk bijna in een gekkenhuis. Thans vegeteert hij weg in een huisje ergens op de Veluwe en rent nog atijd gillend van angst naar binnen als hij een auto ziet naderen.
Moeten we nog ophalen hoe Neelie (we zijn nu terug in de periode van haar ministerschap) de (opnieuw intiem met haar bevriende) gebroeders Wyler uit Wassenaar (die van Granaria) acht miljoen gulden gemeenschapsgeld ter schenking aanbood? Of stilstaan bij haar rampzalige optreden in het Betuwelijn-dossier dat inmiddels dermate traumatisch is voor heel Den Haag dat het woord ‘Betuwelijn’ nauwelijks meer mag worden uitgesproken? Welnee, te lang geleden allemaal en veel minder heftig dan de eerder genoemde affaires van Neelie Kroes die reeds als studente op schoot kroop bij Ruud Lubbers en Onno Ruding.
Maar we kunnen de hele zaak met hetzelfde gemak ook omkeren en stellen dat Neelie heeft bewezen precies over die eigenschappen te beschikken, die in het corrupte Europa waar complete commissies aftreden wegens malversaties nodig zijn om overeind te blijven. In die zin moeten we premier Balkenende inderdaad feliciteren met zijn uitgelezen en afgewogen keuze voor Neelie Kroes als commissaris Mededinging in de nieuwe Europese Commissie.
