Kelly en de media

BERICHTEN OVER MOORD KELLY ZELFMOORD VOOR BRITSE MEDIA?

Midden in de oorlog die er in Groot-Brittanni? woedt tussen de regering Blair en de BBC heeft de Britse minister van Cultuur, Tessa Jowell, een onderzoek aangekondigd naar de wijze waarop de BBC wordt gefinancierd. Op die manier probeert de regering Blair de BBC te straffen voor haar onafhankelijke berichtgeving rondom het feit dat Blair en Bush ons met keiharde leugens een oorlog in gerotzooid hebben. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de berichtgeving rondom de (zelf?) moord op de Britse wapendeskundige dr. David Kelly zo eenzijdig is. De Britse media durven het woord moord in verband met Kelly niet eens in de mond te nemen. Terwijl daar alle aanleiding toe is.

BBC in de tang.

Op 24 december 2002 bracht de Britse regering een rapport uit, waarin stond dat Saddam Hussein binnen 45 minuten massavernietigingswapens in kon zetten. Een bewering die Kelly in vertrouwelijke gesprekken met journalisten als onzin afdeed. Op 22 mei 2003 had Kelly een lunchafspraak met BBC journalist Andrew Gilligan. De wapendeskundige vertrouwde Gilligan toe, dat hij sterk was gaan twijfelen aan de oprechtheid van de Britse regering met betrekking tot de rechtvaardiging van de oorlog in Irak. Een week na de ontmoeting maakte Gilligan deze uitspraak bekend, zonder zijn bron te noemen. Niet veel later werd bekend dat Kelly de bron van het verhaal was. Op 15 juli moest Kelly voor de parlementaire commissie Buitenlandse Zaken verschijnen. Hij werd daarbij hard aangepakt. Op 18 juli werd Kelly op een paar kilometer van zijn huis dood gevonden. Hij zou zijn pols hebben doorgesneden. Premier Blair kreeg op een persconferentie voor de voeten geworpen, dat hij de dood van Kelly op zijn geweten heeft, omdat hij de naam van Kelly naar de media zou hebben gelekt. In een poging om onder die beschuldiging uit te komen, hebben Blair en zijn ministers gezegd, dat zij er achter de schermen bij de BBC op hebben aangedrongen, om het verhaal over de toen nog niet bij naam bekende Kelly verder te laten rusten. Een heel interessant verweer. Volgens artikel 10 van het Europese Mensenrechtenverdrag heeft een ieder recht op vrijheid van meningsuiting. Dit recht omvat de vrijheid een mening te koesteren en de vrijheid om inlichtingen of denkbeelden te ontvangen en te verstrekken, zonder inmenging van het openbaar gezag en ongeacht grenzen. Natuurlijk hoeft een regering niet alles van de media te slikken. Ze kunnen altijd een rechtszaak aanspannen, opinie-stukken schrijven of middels een persbericht openlijk proberen de media te be?nvloeden. Maar gekonkel achter de schermen en het onder druk zetten van een redactie is een regering verboden. Formeel gezien is zoiets zelfs een mensenrechtenschending. De regering Blair pleegde ook strafbare feiten om haar straatje schoon te vegen. Drie dagen na de dood van Kelly hebben ambtenaren van het Britse ministerie van Defensie geprobeerd om een media-plan rondom de zaak Kelly te vernietigen. Het is nog onduidelijk of de illegale vernietiging van de stukken gelukt is. Maar het ministerie van Defensie heeft inmiddels wel toegegeven, dat beveiligingsbeambten van het ministerie naar de politie hebben gebeld, in een poging om de illegale vernietiging te voorkomen. Een zwaar overtrokken reactie volgens het ministerie, omdat het om onbelangrijke documenten zou gaan. Op zijn minst merkwaardig dat ?onbelangrijke? documenten over de zaak Kelly ineens met grote spoed door een ministerie verbrand moeten worden.

Zelfmoord onwaarschijnlijk.

Nauwelijks was het lijk van David Kelly gevonden, of de Britse media riepen keihard in koor dat het zelfmoord was. Een uiterst merkwaardig fenomeen, want Kelly was een van de grootste klokkenluiders uit de moderne geschiedenis en liep daardoor nogal wat risico?s. Hij had zelf al voorspeld dat hij nog eens dood in de bossen gevonden zou worden. ?Dark actors playing games?, mailde hij recent aan een kennis. Kelly was een geharde wapeninspecteur die er bekend om stond, dat hij zich nooit iets heeft aangetrokken van de vergaande intimidatie van de Irakezen. Beslist geen type dat vanwege een verhoortje door een paar Britse parlementari?rs zo in de war zou raken, dat hij zichzelf van het leven zou beroven. Vlak voordat hij zijn laatste wandeling maakte, waarop de wapendeskundige nog vrolijk naar een voorbijganger had gezwaaid, mailde Kelly het volgende aan zijn vriend Alistair Hay: ?Bedankt voor je hulp. Hopelijk gaat het allemaal snel voorbij en kan ik weer naar Bagdad om verder te gaan met het echte werk?. Niks depressiviteit, Kelly verheugde zich op zijn toekomstige werkzaamheden in Irak. Janice Kelly heeft verklaard dat haar man zich verraden voelde. ?Op de dag van zijn dood was hij moe en gelaten, maar beslist niet depressief?. Malcolm Warner, de huisarts van Kelly, verklaarde dat Kelly nooit aan depressiviteit had geleden. Maar er is nog een reden waarom het niet aannemelijk is, dat Kelly zijn polsen zelf doorsneed. De voormalige gemeentelijk lijkschouwer Dr. A. J. Postmes daarover: ?Weliswaar proberen mensen die zelfmoord willen plegen dat vaak door zich de polsen door te snijden, maar het aantal pogingen met dodelijke afloop is naar mijn stellige overtuiging uitermate gering of nihil. In de meer dan twintig jaar dat ik gemeentelijk lijkschouwer ben geweest, heb ik er nooit een gezien. Seneca zou het klaar gekregen hebben, maar zou ervoor in bad zijn gaan zitten. Waarom? Zelfs als je koelbloedig genoeg bent en het klaar krijgt een slagader door te snijden, word je daarna door bloedverlies eerst shockerig, dan krijg je het koud en word je angstig en dan ga je instinctief bewegen en hulp zoeken. Doe je dat niet, dan kan het nog uren duren voordat je door shock onherstelbare schade oploopt en helemaal in coma raakt. Want mede door de verwonding van de bloedvaten en de shock sluiten de bloedvaten zich en stopt de bloeding. Daardoor blijft het bloedverlies toch beperkt. De kans is groot dat je er niet aan dood gaat en dat men je tijdig vindt en oplapt?.

Commissie Hutton onafhankelijk?

Nu de media het laten afweten in de zaak Kelly, hebben sommigen hun hoop gevestigd op de Britse rechter Lord Hutton, die door de regering is aangewezen om een onderzoek te doen naar ?de omstandigheden rondom de dood of dr. Kelly?. De commissie Hutton beschikt over een eigen website, www.the-hutton-inquiry.org.uk. Het is onthutsend om op deze site te zien hoeveel bewijsmateriaal en hoeveel getuigenverklaringen niet openbaar worden gemaakt. Nog twijfelachtiger is de manier waarop Hutton getuigen aan de tand voelt. Zo verklaarde politieman Andrew Franklin tegenover Hutton dat het alleen maar zelfmoord geweest kon zijn. ?Toen ik zijn lijk aantrof wees niets erop dat er sprake was geweest van een gevecht?. Een absurde verklaring die Hutton voor zoete koek slikte. En dat terwijl het een fluitje van een cent was, om Kelly op zijn dagelijkse wandelingetje door een verlaten gebied -zonder enig gevecht- wat verdovend gas in zijn gezicht te spuiten. Om vervolgens zijn pols door te snijden, zodat iedereen zou roepen dat de wapenspecialist zichzelf om het leven had gebracht.

De commissie Hutton heeft ook het onderzoek van de offici?le lijkschouwer zonder enige kritiek overgenomen, terwijl er alle aanleiding is om Britse lijkschouwers niet te vertrouwen.

Zo heeft de Britse overheid ons twintig jaar geflest rondom de ?zelfmoord? van de omstreden Italiaanse bankier Roberto Calvi, die betrokken was bij een groot bankschandaal rondom het Vaticaan. Calvi?s lijk werd in 1982 hangend aan de Blackfriars brug in Londen aangetroffen. Twintig jaar lang werd ons door de Britten wijs gemaakt, dat Calvi zelfmoord had gepleegd. In 1998 werd Calvi?s lijk opgegraven. Aangetoond werd, dat zijn halswervels niet de verwondingen vertonen die normaal bij ophanging te zien zijn. ?Calvi werd vermoord en pleegde geen zelfmoord. Dat blijkt uit een gerechtelijk onderzoek?, aldus een persrechter van het Tribunaal van Rome op 24 oktober 2002. Belachelijk genoeg wordt er geen vervolging ingesteld tegen de Britse lijkschouwer die in 1982 kennelijk een vals rapport heeft opgesteld. De betrouwbaarheid van dr. Nicholas Hunt, de lijkschouwer van het ministerie van Binnenlandse Zaken die het lijk van Kelly onderzocht, moet nog blijken, maar de voortekenen zijn niet gunstig. Hunt stelt in zijn rapport: ?Het feit dat het horloge van Kelly lijkt te zijn verwijderd terwijl zijn bloed al stroomde, doet vermoeden dat het horloge weloverwogen is verwijderd om goede toegang tot de pols te krijgen?. Volgens Hunt wijst het feit dat Kelly zijn horloge verwijderde op een weloverwogen zelfmoord. Een uiterst merkwaardige en eenzijdige conclusie. Natuurlijk kan het zijn, dat Kelly een paar keer in zijn eigen pols heeft gesneden en dat hij tijdens zijn pogingen tot het inzicht is gekomen, dat hij beter zijn horloge af kon doen. Maar het feit dat zijn horloge is afgedaan nadat het bloeden was begonnen, kan net zo goed een aanwijzing zijn, dat Kelly werd vermoord door iemand die een zelfmoord in scene wilde zetten.

Hutton, de juiste keuze van de regering Blair?

Roy Hattersley, een journalist van The Guardian, onderzocht hoe de keuze van Hutton als onderzoeker in zijn werk was gegaan. Gezien de houding van de Britse media een ware heldendaad. Het ministerie van ?Constitutional Affairs? wilde eerst helemaal niet op de vragen van Hattersley ingaan en verwees naar Lord Hutton. Uiteindelijk liet men toch weten, dat een ?heleboel eigenschappen? van Lord Hutton meegewogen waren bij de keuze. Met zijn vragen raakt Hattersley een van de pijnlijkste plekken in de westerse democratie?n. In veel landen wordt de invloed van de rechterlijke macht zwaar onderschat en dat terwijl deze staatsmacht vaak het laatste woord heeft. Ook al zijn de rechters in een land nog zo betrouwbaar, als de zittende regering ??n rechter onder controle heeft en als zij het aansturingsmechanisme dat bepaalt welke rechter er op welke zaak wordt gezet, weet te be?nvloeden, dan kan zij vrijwel iedere gevoelige zaak naar haar hand zetten. Wat dat betreft is het antwoord van het ministerie van Constitutionele Zaken, dat een ?heleboel eigenschappen? van Lord Hutton hem geschikt maken voor deze klus beslist interessant. Vorig jaar vonniste Hutton dat de voormalige MI5 agent David Shayler niet in het publieke belang handelde, toen hij illegale praktijken van de geheime dienst naar buiten bracht. Nog opmerkelijker was het gedrag van Hutton in de zaak Pinochet. Lord Hoffman stemde destijds voor de uitlevering van Pinochet vanuit Groot-Brittanni?, zodat de voormalige dictator berecht kon worden wegens zeer ernstige mensenrechtenschendingen. Lord Hutton nam zijn collega opperrechter vervolgens zwaar onder vuur. Hoffman had namelijk niet gemeld dat hij lid was van Amnesty International. Volgens Hutton had Hoffman hierdoor het vertrouwen in de rechterlijke macht zwaar beschadigd. Het feit dat een rechter geen lid is van een organisatie als Amnesty International, lijkt mij eerder een reden om een rechter in een dergelijke zaak te wraken. Zo te zien beschikt Lord Hutton over uitstekende eigenschappen voor de in het nauw gebrachte regering Blair, die deze rechter uitzocht. De website van Hutton geeft een interessant antwoord op de vraag aan wie de opperrechter zijn eindverslag zal uitbrengen. ?The Government has asked Lord Hutton to report to Lord Falconer, Secretary of State for Constitutional Affairs?. Wat de website van Hutton niet vermeldt, is dat Charlie Falconer een oude jeugdvriend is van Tony Blair. De boezemvrienden hebben zelfs een aantal jaren een flat met elkaar gedeeld.