Juridische intimidatie versus de waarheid

HOE MACHT, GELD EN ADVOCATEN DE WAARHEID VERNIETIGEN

Natuurlijk is oud-minister Job de Ruiter verwikkeld geweest in een pijnlijke zedenzaak en daarmee ook gechanteerd, zoals journalist Alexander Nijeboer opschreef in zijn boek over de Spijkers-zaak. Welke serieuze journalist zou immers zoiets opschrijven in nota bene een boek over een high profile en juridisch explosieve affaire zonder honderd procent zeker te zijn van zijn zaak? Geen enkele. Daarbij komt dan ook nog dat Nijeboer schriftelijke stukken kon inbrengen tijdens schikkingsonderhandelingen met de advocaat van De Ruiter die zijn lezing bevestigen. En daar komt dan nog weer eens bovenop dat De Ruiter uitgebreid om wederhoor is gevraagd maar uit pure arrogantie nergens op in heeft willen gaan. Geen centje pijn dus voor Nijeboer als het op een werkelijk KG was uitgelopen. Hij had nooit veroordeeld kunnen worden en het boek had nooit kunnen worden tegengehouden.

Daarom is het voor Nijeboer geen enkel probleem akkoord te gaan met een vaag inlegvel waarop helemaal niet staat de De Ruiter nergens in verwikkeld is geweest en dat wat hij schrijft onjuist is zoals de Volkskrant suggereert in een pathetische oude media-poging het bevoegde gezag de hand boven het hoofd te houden, maar alleen maar dat twee ‘mensen van Defensie die met deze chantage-affaire bezig zijn geweest (alleen dat al!! Er zijn twee mensen van Defensie met deze sex en chantagezaak bezig geweest!) ‘zich er niets meer van kunnen herinneren’. Nu weten uit de fameuze ‘Koot en Bie-verhoren’ dat de zinsneden ‘hier kan ik me echts niets van herinneren’ dan wel ‘dit gebeurde voor mijn tijd, of na mijn tijd, maar tijdens mijn tijd is er niets gebeurd, althans: mocht er al iets gebeurd zijn, dan kan ik me dat niet meer herinneren’ weinig te betekenen hebben wat betreft verheven zaken als waarheidsvnding. Journalistiek onderzoek heeft dat wel en daarom kunnen we er gemakkelijk vanuitgaan dat wat Nijeboer over De Ruiter opschreef de waarheid is.

Maar hier is natuurlijk iets veel ernstigers aan de hand. Waardevolle informatie op basis van journalistiek onderzoek die een belangrijk licht kan werpen op een van de belangrijkste affaires van de laatste decennia wordt ‘gekilld’ door pure powerplay van een oud-minister en een peperdure advocaat (Harro Kjnijff van De Brauw) en een ‘bevriende’ rechterlijke macht die in feite inhoudelijk niets te brengen hebben, maar puur op basis van hun maatschappelijke positie en bevriende establishment-media (zie de Volkskrant) toch nog zover weten te komen dat naar het grote publiek de indruk wordt gewekt dat Nijeboer over de schreef is gegaan en dat de oud-minister niets te verwijten zou zijn. Dat dit in Nederland mogelijk is, is een schande. Kijk bijvoorbeeld naar Israel, in veel opzichten toch geen lichtend voorbeeld voor ons. Maar als een minister of zelfs de president zich vergrijpt aan dames, wordt dat wel gewoon uitgezocht. In Nederland is dat volstrekt onmogelijk. Lang leve onze normen en waarden!

Zie voor meer achtergronden de site van Alexander Nijeboer.