Ik smeekte om een oplossing

Deel 2 van de VAATSTRA-FILES * Moeder Maaike krijgt een afspraak met staatssecretaris Albayrak: ‘Ze zei niets. Ze deed niets. Waarom?’ * Albayrak-mafia runt AZC’s als criminele vrijhavens * De brief die nooit kwam

“Geen journalist krijgt zicht op het COA, het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers. Waarom wordt er nooit over geschreven? Wat gebeurt daar allemaal?” De vader van Marianne Vaatstra, Bauke, kan er niet over uit. “Want we weten nu zeker dat de klokkenluidersbrief uit 2006 [over het wegsmokkelen van Fayed uit Kollum en zelfs uit Nederland, MK] klopt.”
In deze brief is sprake van een speciale categorie azielzoekers, de zogeheten AMOG’s, ‘asielzoekers met onaangepast gedrag’ waarvoor speciale regels en protocollen gelden.  Over deze ‘AMOG’s’ is in de media nooit iets gepubliceerd.  In het laatste jaarverslag van het COA (2008) komt de term een enkele keer voor: het AZC Geeuwenburg  kent speciale ‘AMOG-plaatsen’. In een ongedateerd magazine van het COA (COA in beeld) vinden we iets meer informatie. In een artikel onder de kop Extra Aandacht lezen we: wanneer bewoners door hun gedrag overlast veroorzaken in een centrum, kunnen zij worden overgeplaatst naar het AZC in het Drentse Geeuwenburg. Op deze locatie, waar 15 AMOG-plaatsen beschikbaar zijn, wordt de bewoner maximaal acht weken geobserveerd. In het geval van de Koerdische Fayed bestond het ‘onaangepaste gedrag’ uit het verkrachten en vermoorden van meisjes via het doorsnijden van hun kelen. Uit de klokkenluidersbrief:

Op maandag 3 mei 1999 werd een deel van het management van het AZC Musselkanaal bij elkaar geroepen. Aanwezig waren de centrumdirecteur (mevrouw Brugman), het hoofd Immateriele Zaken (de heer Wolthof) en de coördinator AMOG (de heer de Wit). Onder grote geheimhouding werd verteld dat er diezelfde dag nog een asielzoeker uit AZC Kollum naar Musselkanaal kwam. Een intake-gesprek was niet nodig en maar een zeer klein aantal medewerkers mocht op de hoogte zijn van zijn komst. Deze asielzoeker mocht ook niet deelnemen aan het reguliere programma. Naast de drie MT leden werden twee teamleden van het AMOG-team aangewezen die werden geïnformeerd. Deze kregen zwijglicht en dienden er voor te zorgen dat alleen zij contact hadden met deze asielzoeker. Diezelfde dag laat in de avond werd de asielzoeker gebracht. Hij kreeg alleen toestemming zijn kamer te verlaten als de andere asielzoekers sliepen. Hij moest apart eten en verder contact met andere bewoners werd voorkomen. Enkele dagen na zijn aankomst is de asielzoeker op dezelfde geheimzinnige wijze vertrokken. Hij is opgehaald door de Vreemdelingendienst  en op Schiphol op een vliegtuig gezet onder zware begeleiding. De reden van zijn uitzetting was dat hij in het land van herkomst werd gezocht voor meervoudige moord. Hij had verscheidene vrouwen verkracht en vervolgens hun keel doorgesneden. Dat het COA er alles aan was gedaan om dit niet openbaar te krijgen blijkt wel uit het vervolg. Een paar maanden later werd gemeld dat de speciale afdeling ging sluiten.

Een nicht van staatssecretaris Albayrak (2007-2010), Nurten Albayrak-Temur, is vanaf oktober 2004 de directeur van het COA (waar ze werkt vanaf 2001) en aldus de ‘grote baas’ wat betreft de opvang van asielzoekers. Net als haar beroemde nicht geeft Nurten zelden een interview. Sterker: we hebben slechts een enkel interview met Nurten kunnen vinden, in Elsevier in 2005. Zou Nurten weten wat er allemaal speelt in de AZC’s in den lande? Is ze op de hoogte van de drugs- en wapenhandel, de prostitutie door heroine-hoeren en minderjarige asielzoekers en van stacaravans als die van Wolfgang H. in Kollum waar AMOG’s van het ‘type- Fayed’ zich naar hartenlust kunnen uitleven? Of is Nurten juist speciaal aangenomen om dit soort zaken te organiseren en pedo’s en perverts –zoals die next door op de Ministerie van Justitie- te behagen en te faciliteren in duistere oorden als Kollum, Musselkanaal en Geeuwenburg? We weten het niet. Wat we wel weten is dat Maaike Vaatstra, de moeder van Marianne, op 20 september 2008 een ontmoeting had met Nebahat Albayrak. Locatie: Hoorn. Gelegenheid: de Dag Herdenking Geweldslachtoffers. We schakelen net als in deel 1 over naar Maaike Vaatstra in haar huis in Zwaagwesteinde. Opnieuw leest ze voor uit haar Vaatstra-files.

In Hoorn hebben we een afspraak gemaakt voor een gesprek in Den Haag. Dat ging via emails. Baat het niet, dan schaadt het niet… we kregen die kans! Met een taxi zijn we toen naar Den Haag gereden. Het was 1 december 2008. We wilden eerst opnames maken, maar we dachten: we krijgen zo’n apparaatje toch nooit langs de beveiliging. Je moest eerst ergens zitten. Albayrak haalde ons persoonlijk op. Een secretaresse maakte aantekeningen van het gesprek. Ik probeerde haar onze situatie uit te leggen, het oneerlijke onderzoek van Justitie, dat haar blik maar blijft afwenden van het AZC en van wat daar allemaal gebeurde. Ik zei haar: jullie kunnen duidelijkheid bieden, geef ons dat in de laatste jaren van ons leven. Ik zei haar dat we er na de moord zo ontzettend veel ellende bovenop hebben gekregen door de werkwijze van Justitie. Ik zei  ook dat ik dit allemaal nooit had vermoed in een eerlijke rechtsstaat zoals Nederland. Ik vertelde haar dat er op het AZC verkrachtingen plaatsvonden een aanrandingen, maar dat de politie steeds maar niets deed. Waarom niet? Albayrak zei niets. Ik dacht toen: politieke belangen wegen zwaarder dan het oplossen van deze moord. Ik zei opnieuw dat de recherche maar niet naar het AZC wilde kijken, dat ze at random Nederlanders oppakken op het volk rustig te houden zonder aanleiding of bewijs… Ik heb gesmeekt om een oplossing, maar we hebben nooit meer iets gehoord.

Eerder, direct na de ontmoeting in Hoorn in september, liet Albayrak haar secretaresse een mail sturen dat ze ‘erg onder de indruk was van haar verhaal’. De secretaresse vroeg Maaike Terpstra  om haar adres zodat ze haar nog een persoonlijke brief kon sturen. Maar die brief kwam niet. De secretaresse meldde dat Albayrak het toch maar beter vond geen brief te schrijven omdat dat ‘weinig toegevoegde waarde zou hebben’. Hier volgt de emailwisseling:

Hallo XXXX

Hoe kijken jij en mevrouw Terpstra terug op het gesprek gisteren met de staatssecretaris? Ik merkte dat de staatssecretaris erg onder de indruk was van het verhaal. Ze zou graag mw Terpstra nog een brief willen sturen met een bedankje voor het gesprek en een korte terugblik erop, maar ik kan haar adres zo snel niet vinden. Heb jij dat voor mij?

Ik hoop dat het gesprek voor jullie zinvol is geweest. Ik had het jullie gisteren persoonlijk nog even willen vragen, maar de staatssecretaris wilde graag nog even met ons napraten en toen waren jullie al weg.

Met vriendelijke groet,
Aafke Pleket.

Aafke Pleket
070 – 370 70 86
Beleidsmedewerker Preventie- en Slachtofferbeleid
Directie Sanctie- en Preventiebeleid

Van: XXX
Verzonden: dinsdag 22 september 2009 11:14
Aan: Pleket A. mw. – BD/DSP/P&S
Onderwerp: Re: Gesprek met staatssecretaris gisteren

Hallo Aafke,

Deze mail had ik eigenlijk al eerder willen doen ,maar is er niet van gekomen. Maar nu een paar dagen na de dag herdenken geweldslachtoffers stuur ik de mail als nog,had trouwens nog even om je gezocht afgelopen zaterdag maar kon je niet meer vinden.
Maar zoals je kunt lezen in het mailtje hier onder wat je mij had gestuurd na het gesprek met de moeder van Marianne en mevr N.Albayrak,zou er een brief worden gestuurd maar helaas heeft de moeder van marianne die nooit gekregen zelf maakt ze zich er niet zo druk over(tenminste dat zegt ze) maar toch vind ik het niet kunnen.Zelf heb ik het gevoel dat er over de gevoelens en het diepe verdriet wat deze mensen ondergaan niet genoeg over word nagedacht,het doet mij pijn als er dan zo mee word omgegaan.Mevr Terpstra kon afgelopen zaterdag niet meer de kracht op brengen om mee te gaan,ze is kapot door het vast lopen en de leugens in het oplossen van de vreselijke moord op haar dochter Marianne.Ik krijg ook steeds meer het gevoel dat we in een omgekeerde wereld leven en je moet maar bidden en hopen dat zoiets vreselijks je nooit zal overkomen.Heb zelf ook afgelopen zaterdag nog met veel nabestaanden gesproken..en dat snijd dan regelrecht door je ziel heen..hoe hun leven van de ene dag op de andere dag op z’n kop staat..je dierbare word je ontnomen maar nog veel meer.. velen raken de grip op het leven compleet kwijt..en dat komt ook door de hulp die vaak achterwege blijft voor vele nabestaanden..de echte hulp die ze nodig hebben bedoel ik.

Ik hoop bij deze Aafke om een antwoord te mogen ontvangen waarom de brief nooit is gearriveerd bij Mevr.M.Terpstra

Van: “Pleket A. mw. – BD/DSP/P&S” <[email protected]>

Datum: 24 september 2009 15:46:50 GMT+02:00

Aan: xxx

Onderwerp: RE: Gesprek met staatssecretaris gisteren

Hallo xxx

Volgens mij heb ik je inderdaad afgelopen zaterdag wel even gezien, maar niet de kans gehad om even te praten, er waren zoveel mensen.
Een heel terechte vraag, met helaas een onbevredigend antwoord. Ik had toenertijd inderdaad met de staatssecretaris afgesproken dat er nog een kort bedankbriefje naar mevrouw Terpstra zou worden gestuurd. Ik had daar ook een concept voor geschreven, maar vervolgens heeft de staatssecretaris besloten om toch maar geen brief te sturen. Ze vond dat het weinig toegevoegde waarde had en vond dat we met zo’n brief onnodig extra aandacht op het drama zouden leggen. Ik begrijp haar standpunt wel, maar ik heb zelf het idee dat een simpel briefje van zo’n persoon met alleen maar dankjewel dat je gekomen bent en voor je verhaal wel op prijs zou worden gesteld. Ik heb nogmaals de staatssecretaris gevraagd om de brief toch wel te versturen, maar uiteindelijk heeft ze besloten het niet te doen. Helaas had ik toen al tegen jou gezegd dat ze een brief zou sturen, dus had ik die verwachting al gewekt, en dat was jammer, anders was er die teleurstelling niet geweest. Daarvoor dus oprechte excuses.

Dat is hoe het gelopen is. Zoals ik al zei, niet heel bevredigend natuurlijk. Het is niet uit onachtzaamheid geweest, eerder uit een soort overbescherming. De staatssecretaris was toenertijd erg onder de indruk van het verhaal van mevrouw Terpstra en zal dat zeker niet zomaar vergeten, dat verhaal en ook nabestaanden in het algemeen.

Hopelijk heb ik je in ieder geval wel duidelijk kunnen maken hoe het gelopen is.

Met vriendelijke groet,

Aafke Pleket.