De zaak-Demmink: een nieuwe dimensie

Chantage niet alleen door de Turken, maar ook door de voormalige Stasi en de huidige CIA?

Dat de Nederlandse staat wordt gechanteerd door de Turken met belastend material over Joris Demmink en dat deze chantage heeft geleid tot het fake-proces en de veroordeling tot levenslang van Baybasin, dat staat inmiddels vast. Deze website wijdde hier eerder een veel gelezen artikel aan en deze ‘internationalisering’ van de zaak-Demmink vormde voor uw webmaster tevens de directe aanleiding zich intensief met de zaak te gaan bezighouden vanaf april 2007. Maar thans komen de contouren aan het licht van chantage op een nog veel dieper en alarmerender nivo. Het zou zomaar kunnen dat we met de zaak-Demmink direct in het hart zitten van een international spionage- en chantage-netwerk dat zijn gelijke in de moderne geschiedenis niet kent, maar een prima verklaring zou kunnen vormen voor allerlei merkwaardige en onverklaarbare gebeurtenissen in de Nederlandse (en buitenlandse) politiek. Er zijn verschillende lijnen waarlangs we deze problematiek kunnen benaderen.

De eerste lijn brengt ons naar het Moskou van de KGB. Het is een bekend feit dat de geheime diensten in de voormalig communistische landen, aangestuurd door de KGB vanuit Moskou, ware meesters waren in het chanteren van westerse politici met seksueel materiaal dat speciaal voor dat doel werd gecreeerd, meestal met behulp van hoeren, maar ook via minderjarige jongetjes die wired werden uitgeleverd aan pedofiele westerlingen. Een leger aan Nederlandse politici, maar ook vele hoge juristen en rechtsgeleerden, hebben tot in de late jaren 80 van de vorige eeuw communistische landen bezocht en zouden het slachtoffer kunnen zijn geworden van voornoemde praktijken. Joris Demmink zou tot dit leger kunnen behoren. Maar er is meer dat Demmink direct in de gevarenzone brengt van deze (post)-communistische chantage. Centraal hierin staat de Duitse jongen Manuel Schadwald die in 1993 verdween in Berlijn, in Nederland terecht kwam in de kinderprostitutie en in 1994 ook in ons land van de aardbodem werd weggevaagd (hij is nooit gevonden).

Er zijn zeer sterke aanwijzingen dat Schadwald werd ‘gerund’ als een stuk ‘lokaas’ ter chantage van belangrijke pedoseksuelen door zijn vader Rainer Wolf die voor de val van de DDR in 1990 voor de Stasi werkte en daar dus alle kennis over pedo-chantage kan hebben opgedaan. Lees hier meer over Schadwald en zijn vader. Alarmerend is in elk geval dat zich rond Rainer Wolf merkwaardige zaken hebben afgespeeld in Duitsland die erop wijzen dat deze man voor de autoriteiten niet zomaar iemand was. Bovendien werd hij er expliciet van beschuldigd zijn zoontje zelf te hebben ‘uitgeleverd’ aan een kinderporno-netwerk. De Berliner Morgenpost schreef op 10 februari 2003: Es gibt Erkenntnisse, wonach sowohl Manuel Schadwald als auch Stefan Lamprecht von einflussreichen Persönlichkeiten missbraucht worden sind. Entsprechendes Fotomaterial wurde dann zur Erpressung genutzt. Hier nog meer –verbijsterende- achtergronden waarbij zelfs expliciet wordt gesproken over West-Europese ‘rechters’ als slachtoffers van de pedofiele chantage-praktijken waaraan ook Marc Dutroux in Belgie mee zou hebben gedaan.

Het HIK-onderzoek

De relatie tussen Joris Demmink en Manuel Schadwald is te leggen via Lothar Glandorf, de pimp die de kinderen vanuit Oost-Europa naar Nederland haalde en bordelen runde in Rotterdam waarvan vaststaat dat Demmink deze heeft bezocht, volgens Kleintje Muurkrant zelfs ‘met een zak over zijn hoofd’. Glandorf stond centraal in het Rotterdamse HIK-onderzoek (Handel In Kinderen) dat als een voorloper is te zien van het Amsterdamse Rolodex-onderzoek dat door Demmink werd kapotgemaakt.  De Amsterdamse pedo-professor Ger van Roon die veelvuldig in Polen verbleef –volgens de Runderkamp-papers een contact van Demmink- speelde een sleutelrol bij deze import van kinderen uit Oost-Europa. Dat Demmink Manuel Schadwald in Rotterdam heeft misbruikt, lijkt op basis van het voorgaande zeer waarschijnlijk. Hier volgt nogmaals de beschrijving uit het archief voor Beeld en Geluid van de Netwerk-uitzending over het HIK-onderzoek uit 1998: Reportage over het politieonderzoek in 1994 van het HIK-team dat in eerste instantie werd opgericht om Manuel Schadwald op te sporen die vermoedelijk in het prostitutiecircuit in Rotterdam was beland. Het HIK-team stuitte op een escort-club, beheerd door de Duitser Lothar G. Deze G. stond aan het hoofd van een netwerk in handel en seks met minderjarige jongens. Vanuit Polen werden jongens gesmokkeld naar Nederland met medewerking van een TOPAMBTENAAR VAN DE NEDERLANDSE OVERHEID. Lothar G. werd veroordeeld tot vijf en een half jaar gevangenisstraf, DE TOPAMBTENAAR “JORIS” tot 240 uur dienstverlening en zes maanden voorwaardelijk.”

Dit alles betekent dus dat materiaal dat bewijst dat Demmink minderjarigen misbruikt in handen gekomen zou kunnen zijn van Duitse chantage-netwerken die deze waardevolle informatie ongetwijfeld hebben verzilverd. Dat wil zeggen: hebben verkocht aan de hoogste bieder, de Amerikaanse CIA. Daar komt dan nog bij dat de Amerikanen na de val van het communisme so wie so al de hand hadden weten te leggen het chantage-materiaal dat reeds aanwezig was in de archieven van  de diverse geheime diensten van Oost-Europa. Daar zou ook materiaal over Demmink tussen kunnen hebben gezeten. Om kort te gaan: de Amerikanen zijn heavy leveraged tegen Joris Demmink en daarmee tegen Nederland. Dit lezen we op de Duitse website forum.politik.de: Nach Recherchen der Berliner Morgenpost hat auch der im August 1996 verhaftete belgische Kinderhändler Marc Dutroux, dem der Mord an mehreren Mädchen zur Last gelegt wird, zeitweise im Auftrag der Stasi gearbeitet. “Es gab in der Tat Hinweise, wonach sich solche Informationen in dem Stasi-Material wieder finden, das dem amerikanischen Geheimdienst CIA zugespielt wurde. Der belgische Geheimdienst wäre gut beraten, diese Unterlagen gründlich auszuwerten”, sagt der ehemalige  Geheimdienstkoordinator der Regierung Kohl, Bernd Schmidbauer (CDU). Die CIA hatte sich in den Wendezeiten umfangreiches Material über die Spionageabteilung der Hauptverwaltung Aufklärung des MfS sichern können. Wegen der Brisanz der darin enthaltenen Informationen auch über westeuropäische Politiker werden diese Unterlagen nach wie vor der Öffentlichkeit vorenthalten. Lediglich Geheimdienste durften in die von der CIA gefilterten Berichte Einsicht nehmen. Nach Expertenmeinung erklärt das, warum die Ermittlungsbehörden sowohl den Fall Dutroux als auch das Verschwinden von Manuel Schadwald bislang nicht klären konnten. Der seit Juli 1993 vermisste Junge ist nach zahlreichen Aussagen von Zeugen ins niederländische Kinderporno-Milieu verschleppt worden.

Het Nederlandse Irak-onderzoek

We verplaatsen ons naar Den Haag anno 2009. MP Jan Peter Balkenende staat onder enorme druk een onderzoek toe te staan naar de totstandkoming van de besluitvorming deel te nemen aan de Amerikaans-Britse oorlog in Irak. De hardnekkigheid van zijn verzet tegen een onderzoek is onverklaarbaar, temeer daar de MP zichzelf hierdoor politiek zwaar beschadigt. Waarom zou hij deze schade accepteren? Hiervoor is maar een verklaring mogelijk: hij is nog banger voor de mogelijke uitkomst van het onderzoek en daarom probeert hij dat, ook nadat hij het heeft moeten toestaan, op alle mogelijke wijze te chanteren. Wat zou dat onderzoek dan kunnen opleveren waar de MP zo bang voor is? Dat Nederland onder het Amerikaanse juk is doorgegaan onder druk van chantage, ondermeer met pedofiel materiaal over Joris Demmink. Laten we niet vergeten dat de Amerikanen deze kaart in het verleden volgens sterke geruchten al eens eerder hebben uitgespeeld: in de kruisraketten-crisis zou Ruud Lubbers door de Amerikanen zijn gedwongen tot plaatsing over te gaan na chantage met fotomateriaal over Prins Claus dat de CIA in New York had kunnen schieten tijdens een van de bezoeken aldaar van onze prins-gemaal. L’histoire se repete?

Tony Blair en het Landslide-onderzoek

In 2003 rolde de FBI in Texas een gigantisch ‘verzendhuis’ van pedofiel materiaal op  in een operatie die het Landslide-onderzoek werd genoemd. Kleintje Muurkrant schreef hierover het volgende: Wees eerlijk. Het is toch eigenlijk wel vreemd dat Tony Blair zo slaafs achter het koekjesmonster van het Witte Huis aandribbelt waar het Irak betreft. Vertegenwoordigt hij daarmee soms de Britse oliebelangen? Zonder twijfel. Maar om daarbij his master’s voice uit te hangen, Giscard en Schröder voor de edele delen te schoppen en de VN opzij te schuiven als Bush dat nodig vindt heeft haast iets onnatuurlijks. Tenzij de Amerikanen een arm van Tony achter zijn rug hebben gedraaid met minder vrolijk inlichtingenmateriaal.
Zoals wij in de vorige aflevering al meldden heeft de FBI bij de Operatie Landslide gegevens aangetroffen van 7000 Britten die hun creditkaart hadden gebruikt om zich te verlustigen aan de kinderpornobeelden die door het frisse Amerikaanse echtpaar Tom en Janice Reedy werden aangeleverd. De Britse politie startte aan de hand van de Amerikaanse gegevens de Operation Ore, waarbij inmiddels al 1300 stille genieters in staat van beschuldiging zijn gesteld. Zoals gebruikelijk ging de Britse pers over tot zwaar geschut en noemde namen. Onder andere die van de bewierookte gitarist Pete Townshend van de popgroep The Who. Tot anderhalve week geleden de Sunday Herald wist te melden dat een vroegere Labourminister ook op de FBI-lijst figureerde. En hij zou niet de enige toppoliticus zijn uit het Labourkamp. Een minister uit het huidige Labourkabinet plus een aantal topfunctionarissen uit de Britse politieke wereld zouden eveneens tot de cliënten van de Greedy’s hebben behoord. Sindsdien is er een merkwaardige stilte gevallen van de zijde van de grote bladen. Alsof ze een D-notice hebben gekregen uit Downingstreet om verder hun bek te houden over de affaire. Staatsbelang. Nou kan je daar moeilijk over gaan doen, maar wat is er van de affaire rond de Zandvoortse kinderpornoproducent Ulrich terechtgekomen? Juist, geen moer. Staatsbelang.

Van alle West-Europese leiders waren er twee die werkelijk alles deden wat Bush cs. zeiden en opdroegen: Blair en Balkenende. Beiden zouden dat dus hebben gedaan, moeten doen, op basis van chantage. Hierbij kan het oude materiaal over Claus natuurlijk ten tijde van ‘Irak’ nog net zo goed een rol hebben gespeeld als destijds bij de kruisrakettenkwestie. Ook lijkt aannemelijk dat Balkenende met veel meer materiaal werd geconfronteerd dan alleen inzake Demmink waarbij (Frits Salomonson) het koninklijk huis opnieuw in beeld komt. De namen Ed Nijpels, Job de Ruiter en Hans Wiegel dienen in dit verband te worden genoemd alsmede die van hooggeplaatste vertegenwoordigers van de rechterlijke macht. TonyBlair bleek bereid in het openbaar de meest opzichtige leugens voor zijn rekening te nemen over de vermeende Irakese massavernietigingswapens en moest zelfs zijn toevlucht nemen tot het uit de weg ruimen van de wapenexpert David Kelly toen deze een te grote bedreiging ging vormen voor zijn ‘Amerikaanse agenda’. In dit verband moet ook worden genoemd hoe Blair de BBC moest muilkorven om ze ‘in het gareel’ te laten lopen. Extreme en alarmerende gedragingen voor een West-Europese leider die eigenlijk alleen verklaard kunnen worden vanuit een direct persoonlijk belang: het tegengaan van exposure als kindermisbruiker. In dit licht wekt het geen verwondering dat Tony Blair op het moment supreme steun zocht bij God zelf: he had sought holy intervention on the issue, zo meldde diezelfde BBC! Een van de eerste artikelen op deze website stond uitgebreid stil bij de affaire-Kelly, de BBC en de rol van Blair bij dit alles.

De analyse

Het staat vast dat chantage steeds een crucial element is binnen de problematiek van de pedofielen-netwerken van hooggeplaatsten. Invloedrijke mensen worden dergelijke netwerken ‘binnengelokt’ met als specifiek doel gunsten van ze af te dwingen. In Belgie speelde de defensie-industrie steeds mee op de achtergrond van de affaire-Dutroux zoals blijkt uit ondermeer het Agusta-schandaal rond toenmalig secretaries-generaal van de NAVO Willy Claes. Maar ook politieke agenda’s worden uitgevochten via de anussen van minderjarige seks-slaven. Het ‘pedo-liberale’ Nederland heeft zich op dit punt bijzonder kwetsbaar gemaakt en verkeerd mede hierdoor thans in een hopeloze positie. In feite kan gezegd worden dat Nederland, mede dankzij mensen als Joris Demmink, geen onafhankelijke mogendheid meer is. Daarom zal de politiek nooit ook maar een begin kunnen maken met het aanpakken van de zaak-Demmink. De enige weg die rest is die van de hardnekkige ontkenning tot de totale ondergang ons land uit deze lijdensweg zal verlossen.