Bij de dood van Antonie Kamerling
Dat hakte erin vanochtend. Ik hoorde het op de sportschool via mijn headphones. Komt het omdat Antonie en ik generatiegenoten zijn, dat we beiden rond dezelfde tijd in Amsterdam studeerden? Omdat uw webmaster ook aan bepaalde depressieve klachten lijdt en hij enig besef zou kunnen hebben van de hel waar Antonie de laatste jaren doorheen moet zijn gegaan? Ik heb Antonie een maal mogen spreken, telefonisch. Dat was toen ik als journalist werkte voor VARA TV Magazine en een rubriek vulde die heette De Kijkweek Van. Daarin moest een bekende Nederlander vertellen waar hij de komende week op TV naar zou kijken en waarom. Ik wilde Antonie graag ontmoeten. Hij boeide mij. Ik bewonderde hem, met name omdat hij de eerste jaren van zijn studententijd louter stomdronken en knetterstoned langs de grachten heeft gezwalkt om vervolgens furore te maken bij GTST. Kijk, that’s carreer building like it’s meant to be! En uw arme webmaster destijds maar blokken en zwoegen met zijn broodtrommel in de Universiteitsbibliotheek! Echter, tot een interview destijds -was het 1994, 1995?- kwam het niet.
Antonie was waarschijnlijk knetter-stoned toen ik hem aan de lijn had, want ik slaagde er niet in hem duidelijk te maken wat de bedoeling was. Wel eiste Antonie ‘een gratis abonnement op VARA TV Magazine voor het leven’ alvorens hij uberhaupt ook maar ergens over wilde ‘onderhandelen’. Wat een idioot! dacht ik destijds. In mijn studententijd heb ik Antonie nooit ontmoet. Ik begreep later dat hij rechten had gestudeerd.
Zou Antonie anti-depressiva hebben geslikt? Kreeg hij adequate hulp? Zouden zijn depressies veroorzaakt kunnen zijn door overmatig drugsgebruik in de jonge jaren, iets wat we wel vaker zien (ik heb meer vrienden zien gaan die zich in hun studententijd suf blowden)? Een zeer goede vriend van mij, een geriater in Eindhoven, pleegde zelfmoord door zich op het toilet van het ziekenhuis te verstikken met zijn eigen broekriem. Later bleek dat hij zonder overleg met zijn arts was gestopt met slikken. Zou zoiets bij Antonie ook hebben gespeeld? Vragen, vragen, vragen. Feit is dat ik er behoorlijk stuk van ben. Maar ik ben bang dat we de komende maanden zullen worden geconfronteerd met meer zelfmoorden van bekende Nederlanders. It’s in the air. Antonie, goede reis man! You were one of a kind!
