Het einde van de onafhankelijke journalistiek
Met de intimidatie van cartoonist Gregoruis Nekschot heeft de zuivering van de Nederlandse media van onafhankelijke journalisten een nieuwe en extremere wending genomen. Maar deze zuivering is al jaren aan de gang. Een onvolledig zwartboek.
Arthur van Amerongen
Ooit troetelkind van de ‘linksmedia’ en met prijzen overladen draaide de wind voor Arthur opeens toen hij een boek schreef waarin opeens een heel ander liedje werd gezongen over de multiculturele samenleving. De ‘bekering’ van Van Amerongen schoot zijn vrinden van weleer zelfs zozeer in het verkeerde keelgat, dat het Fonds voor Bijzondere Multiculturele Projecten ging dreigen de subsidie van 15.000 euri terug te eisen omdat toch duidelijk was afgesproken dat er een multiculti propaganda-boek zou verschijnen… Van Amerongen is thans woonachtig in Paraguay. No more questions, your honour.
Gregorius Nekschot
Talentvolle cartoonist die reeds opereerde in de marge van de journalistiek -hij publiceerde alleen op internet en incidenteel in HP/de Tijd- werd deze week op ongehoorde wijze geintimideerd door een arrestatieteam van negen man en afgevoerd ter detentie. Het OM heeft inmiddels verklaard dat acht van zijn cartoons in strijd zouden kunnen zijn met de wet en zouden Nekschot derhalve willen gaan vervolgen. Het is vanuit PR-perspectief onbegrijpelijk en waanzinning dat het OM tot deze actie is overgegaan, temeer daar justitie tot dusver nog geen enkele actie heeft ondernomen tegen Geert Wilders tegen wie honderden aangiften zouden zijn gedaan. Tegen Nekschot zijn zover bekend geen aangiften gedaan; de actie van het OM is gebaseerd op -een niet te verifieren aantal- meldingen bij het MDI dat geheel en al door de overheid wordt gesubsidieerd.
Pamela Hemelrijk
De meest succesvolle columnist van het AD werd in de Pim Fortuyn-periode op schaamteloze wijze aan de kant gezet omdat de hoofdredactie het niet eens was met de onafhankelijke toon van haar stukken. Via een van bovenaf ingezette lastercampagne waarin zelfs gefalsificeerde emails van ‘lezers’ werden ingezet werd ze de deur uit gewerkt met een rechtsgang tot gevolg, die ze overigens glansrijk won. Maar ja, zo moeten ze bij het AD gedacht hebben, alles heeft zijn prijs, ook de metamorforse naar een staats-medium! Vervolgens vond ze onderdak bij Metro waar ze opnieuw excelleerde (ondermeer in stukken over de zaak-Spijkers waarin ze wederom haar gelijk heeft gehaald zoals blijkt uit de recente ontwikkelingen) maar desalniettemin opnieuw werd ontslagen. Het is een enorme schande dat zij als een van de beste en scherpste columnisten van ons land thans nergens onderdak heeft, temeer na haar glansrijke overwinning op cineast Louis van Gasteren bij de Hoge Raad in een arrest dat door media-juristen wordt gezien als maatgevend en baanbrekend in zaken over de vrijheid van meningsuiting.
Eric Smit
Vlijmscherpe ex-Quote coryfee die een groot succes kende met zijn boek De Broncode stuitte bij De Pers op steeds meer risico-mijdend gedrag van de hoofdredactie. In de mening bij De Pers de vleugens te kunnen uitslaan als kritisch en onafhankelijk financieel-economisch journalist, kwam hij van een koude kermis thuis. Met name de wijze waarop de media zwichten voor de (financiele) chantage van Nina Brink kwam bij zijn vertrek weer duidelijk aan het licht; recent rectificeerde De Telegraaf niet alleen een volledig juist artikel over een Brink-bedrijf, maar betaalde ook een forse schadevergoeding. In plaats van scherpe artikelen te schrijven in een ‘kwaliteitskrant’ om zo corporate Nederland te controleren en bij de les te houden werkt Smit thans aan zijn boek over Nina Brink en broedt op nieuwe plannen die in elk geval weinig te maken zullen hebben met de oude ‘kwaliteitspers’.
Alexander Nijeboer
Freelance-journalist met als specialiteit cabaret stak vijf jaar geleden enorm zijn nek uit met een boek over de zaak-Spijkers. Het resultaat was uniek: de grootste en meest traumatische klokkenluiderszaak uit de Nederlandse geschiedenis werd op spannende en voor iedereen begrijpelijke wijze samengevat. De gevolgen voor Nijeboer waren niet te overzien. In een regen van intimiderende rechtzaken werd hij financieel uitgekleed ondanks het feit dat er op geen enkel punt kon worden aangetoond dat hij fout zat. Om hem desalniettemin veroordeeld te krijgen was kunst- en vliegwerk nodig zoals bronnen die achteraf werden berwerkt hun verklaringen in te trekken (een taktiek die Nina Brink overigens ook toepaste). De ‘kwaliteitspers’ noch de NVJ hebben zich zijn zaak echt aangetrokken. Bij De Volkskrant, een van zijn opdrachtgevers, kon hij vertrekken. De journalist die positieve stukken over hem schreef in de VPRO-gids, Willem Pekelder, kreeg te horen dat dit soort journalistieke acties bij de VPRO niet op prijs werden gesteld.
Pauline Sinnema
Werd bij het Parool -eveneens in de periode-Fortuyn, de eerste fase van de totale gelijkschakeling van de Nederlandse pers- de deur uit gewerkt op een min of meer vergelijkbare wijze als Hemelrijk bij het AD: stukken van haar werden geweigerd, er onstond steeds meer wederzijdse irritatie, Sinnema ging haar stukken elders aanbieden, daar weer ruzie over, dat soort vreselijk dom gezeik dat alleen maar voortkomt uit lafheid en achterbaksheid van hoofdredacties. Ook deze vlijmscherpe en onafhankelijke journaliste en columniste heeft thans -althans voor zover bekend- geen broodheer meer. Sinnema werd overigens wel genomineerd voor De Tegel 2007.
Arnold Karskens
De enige journalist die nog gewone journalsitiek wenst te bedrijven in Uruzgan en weigert mee te draaien in de defensie-propagandamachine wekt meer en meer irratie en weerzin op bij het oorlogszuchtige establishment. Nadat hem jaren een -zij het bescheiden- plaatsje werd gegund op de Olympus van de ‘kwaliteitsjournalistiek’ lijkt thans de operatie ‘sloop Karskens’ begonnen waarbij de gesubsidieerde oude media-propagandasite De Nieuwe Reporter het voortouw neemt door vuige en niet onderbouwde roddels en verdachtmakingen over Karskens te publiceren. Karskens werkt thans voor De Pers, inderdaad een krant die nog dichter bij de ‘gewone journalistiek’ staat dan de ‘oude kranten’, maar ook De Pers dreigt af te glijden zoals blijkt uit de ervaringen van Eric Smit.
Youri Albrecht
Een van de ‘succesnummers’ van Vrij Nederland totdat hij meende te moeten optreden als ‘ambassadeur’ van Pim Fortuyn in de verkiezing van de ‘Nederlander van de eeuw’. Toen Fortuyn deze verkiezing dankzij internet vervolgens ook nog eens won, tot afgrijzen van PC-Nederland, was het lot van Albrecht bezegeld en werd hij stapje voor stapje verdreven naar de marges van de Nederlandse journalistiek. Lees hier een diepgravend stuk over de ‘affaire-Albrecht’ bij Vrij Nederland.
Charles Groenhuijsen
Kroonprins van het NOS Journaal werd eind 2005 genadeloos aan de kant geschoven omdat hij openlijk sympathie had betuigd aan de denkbeelden van Geert Wilders. Thans mag Groenhuijsen zo nu en dan nog eens opdraven voor de camera’s van zijn vrinden van weleer, maar is ook hij verbannen naar de marge van de journalistiek.
Joshua Livestro
Deze politicoloog en voormalig medewerker van Frits Bolkestein als Europees commissaris verdient vanaf 2003 voornamelijk de kost als spreker en commentator. Dat mocht hij ook even doen bij het ‘discussieprogramma van de publieke omroep’ Buitenhof, maar niet voor lang. De Buitenhof-bobo’s ‘raakten steeds meer overtuigd van het gebrek van kwaliteit van zijn column’s’ en schoven hem na reeds drie column’s aan de kant. Grote steen des aanstoods was Livestro’s constatering dat ‘Wilders geen fascist is’.
Bernadette de Wit
Zeer originele en talentvolle journaliste en columniste schreef veelvuldig voor Nederlandse ‘kwaliteitsmedia’ totdat ze ook begon te publiceren op de site van Theo van Gogh. Sindsdien wordt niets meer van haar vernomen.
Opvallend is dat het winnen van rechtzaken -zowel Hemelrijk als Nijeboer wonnen- geen enkele garantie biedt voor een positie binnen de oude media. In dit licht kan ook de auteur van dit stuk een woordje meepraten: hij won zowel van nota bene de vice-president van de Haagse rechtbank als van NRC Handelsblad, toch niet de minste partijen om als stand alone-journalistje tegen ten strijde te trekken. Toch ondervindt ook hij steeds meer tegenwerking. Wellicht later meer daarover.
