ABN Amro en de ethiek van het bankieren
GROENINK KAN HET NIET, HET SPEL EERLIJK SPELEN!
Topman Rijkman Groenink van ABN Amro heeft opnieuw een verbluffend bewijs geleverd van zijn totale gebrek aan moreel besef en achterbakse manier van handelen zoals al zo vaak in zijn loopbaan is gebleken. Op de site van Elsevier zijn de reacties op de nieuwste goocheltruc van Rijkman veelzeggend: ‘puur list en bedrog’ aldus een ‘aandeelhouder en private banking-klant’ van ABN Amro. We doelen natuurlijk op de verkoop op stel en sprong van LaSalle, de Amerikaanse dochter van ABN Amro, met als uitsluitende bedoeling het ‘consortium’ van drie banken kallt te stellen als overnemers ten faveure van het Britse Barclays waarmee Groenink eigenmachtig overeenstemming bereikte. Ook hierbij speelden de eigenbelangen bij Rijkman de hoofdrol want, zoals een gisse lezer ook opmerkt op de site van Elsevier, in de Raad van Commissarissen van de nieuwe ‘quatro-bankencombinatie’ was voor hem zeker geen plaats geweest terwijl hij nu mag aanschuiven in de board van Barclays. Het is precies het beeld dat ook oprijst uit de wijze waarop hij voor zichzelf een commissariaat bij Shell ‘regelde’ op het moment dat hij zijn bank in de uitverkoop aan het doen was. Wie rekent eindelijk eens af met Rijkman? Pim Fortuyn en Johan Cruijff deden dat reeds!
Helemaal ernstig is de wijze waarop Groenink die zich blijkbaar reeds heeft ingedekt voor aanvallen op zijn beslissing LaSalle ‘stiekum’ te verkopen (de deal kwam afgelopen weekeind tot stand) aan Bank of America zich verdedigt. Volgens hem hoeft de verkoop van LaSalle niet aan de aandeelhouders te worden voorgelegd omdat deze onder de norm van een derde van het balanstotaal valt zoals in jurisprudentie is vastgelegd. Deze claim is echter bedrieglijk, omdat de verkoop tot doel had de overname door het ‘bankentrio’ te blokkeren en door wie de bank overgenomen gaat worden is wel degelijk een zaak waarover de aandeelhouders zich moeten kunnen uitspreken, als is het alleen maar omdat dit direct raakt aan de belangen van hun eigen portemonnee: het ‘bankentrio’ kan meer betalen van Barclays. Aldus besteelt Groenink met de achterbakse ‘verkoop-truc’ zijn eigen aandeelhouders ten faveure van zichzelf.
De carriere van Groenink staat aldus geheel in het teken van list, bedrog en zelfverrijking. Waarschijnlijk is dat de ethiek die past bij het bankieren anno 2007.
De ware geest van Groenink blijkt uit een belevenis van Jan Maarten Slagter, redacteur van het Financiele Dagblad die ooit zo’n fameuze ‘relatie-borrel’ bezocht boven in die toren van ABN Amro waarbij de elite van het Nederlandse finaceel-economische journaille van Rijkman mocht vernemen hoe de wereld in elkaar steekt. Het was in de tijd dat Rijkman duizenden mensen bij de bank naar huis stuurde in een (tevergeefse) poging de kosten te drukken. Hij deed dat ‘op zijn Rijkmans’ door medewerkers een ‘kaart’ te geven waarop stond dat ze ‘overtallig waren’. Hierop kreeg Rijkman veel kritiek: zijn werkwijze zou ‘onmenselijk’ zijn terwijl dat natuurlijk helemaal niet zo was: nee, Rijkman was juist ‘helder en duidelijk’. Enfin, Slagter (hij heeft het zelf verteld) staat in een groepje met Rijkman hierover te praten waarbij Rijkman de ene denigrende opmerking over zijn personeel na de andere maakt. “Huilebalken” “Incompetente idioten” dat soort kwalificaties. Het journaille wordt wat zenuwachtig, maar Slagter besluit in zijn krant een passage te wijden aan de oprispingen van de charismatische succesbankier. Dat had hij beter niet kunnen doen. Direct hing Rijkman aan de lijn bij hoofdredacteur Bakker ‘waar zijn krant het in hemelsnaam vandaan haalde dit soort absurditeiten op te schrijven!’ Nee, dan NRC Handelsblad! Die weten hoe je met zoiets omgaat! Het is een enorme rel geworden die Slagter nog bijna zijn baan heeft gekost. Rijkman forever!
